سلام

جهان سرمایه و صنعت جهان غریبی است! همه امور ملک و ملت به دست «سیستم» دولت و حکومت است. چنانی که به بچه در مهد کودک یاد می‌دهند اگر پدر یا مادرت دعوات کرد به ما (پلیس) زنگ بزن! اگر در خیابانی کسی افتاده یا غش کرده، لازم نیست اهالی زیر بغلش را بگیرند و به جایی برسانند. حداکثر لطفی که می‌کنند این است که اورژانس خبر کنند. در این جوامع فقر و نداری مایه افتخار نیست. کسی با مظلوم‌نمایی نمی‌تواند مهر و عنایت دیگران را جلب کند. فقر نشانه ضعف و قصور همان فقیر است نه تقصیر دیگران. در این جامعه مهم‌ترین وظیفه فرد در برابر دولت و حکومت آن است که مالیات را به موقع بپردازد. عوارض بزرگراهی بپردازد و برای درمان دندان خود هزینه بپردازد و درمان‌های عادی را از بیمه بگیرد. در این جامعه همه‌چیز سرجای خود است! دولت کار خودش‌را می‌کند و ملت هم کار خودش را! با این‌حال، نظاماتی وجود دارد که رابطه دولت و ملت را سامان می‌دهد و ملت را راضی نگه می‌دارد. بارها و بارها رای می‌دهند، پشیمان می‌شوند یا خوشحال، ولی در دوره های بعدی هم همان رفتار را تکرار می‌کنند. می‌شود گفت جامعه دارای یک سیستم است. یا جامعه تبدیل به سیستم شده. هم می‌تواند از خودش دفاع کند هم می‌تواند با سیستم‌های دیگر رفاقت یا رقابت کند. اما در برخی جوامع، فقط ظاهر کار مثل همان جهان سرمایه است. دولت به کار خودش است و ملت هم به کار خودش! اما آن نظامات لازم را که این دو طرف را به هم وصل کند وجود ندارد!