سلام

یکی از اصلی‌ترین پایه‌های امنیت محله، حس تعلق مکان اهالی نسبت به محله است. جماعت باید حس کنند محله مال آن‌هاست و آن‌ها نیز مال همین محله هستند. این حس از سر اجبار و زور نیست. دستوری و حکم از بالا به پایین نیست. باید در وجود تک‌تک اعضای محله ریشه بگیرد و ببالد. امری زیرپوستی است نه سطحی.

اما چگونه ممکن است این حس در افراد یک محله به وجود بیاید؟

یکی‌از مهم‌ترین زمینه‌های بروز این حس آن است که «محله چیزی برای فخر اهالی داشته‌باشد». چیزی داشته‌باشد که اهالی دوست داشته‌باشند آن را منتسب به خود کنند. مثل چی؟ مثل وجود و حضور شخصیت‌های مهم اجتماعی، هنری، فرهنگی و یا سیاسی در محله. فرض کنید فلان وزیر یا نماینده مجلس در این محله زندگی می‌کند. یا رئیس فلان دانشگاه ساکن این محله است. همین‌طور هنرمندان و اعضای گروه‌های مرجع که در جامعه ارج و قربی دارند و سکونت یا حضور آنان در محله سبب می‌شود اهالی به محله خود بنازند.

تیم‌های ورزشی و هنری حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای نیز چنین نقشی در محله می‌توانند داشته‌باشند. اهالی، یا بخشی از اهالی محله، پیگیر برد و باخت تیم ورزشی محله می‌شوند و به‌خودی خود زمینه‌ای برای صحبت و همدلی در میان اهالی به‌وجود می‌آید. یا مثلا فرض کنید گروه تئاتری دانش‌آموزان محله امکان یابد در محلات دیگر شهر یا در فرهنگسراهای بالای شهر به اجرای نمایش بپردازد.