سلام

سال‌ها است درباره آینده محله اودلاجان صحبت می‌شود. در این سال‌ها، بارها برایش نقشه کشیده‌اند و گاه تکه‌هایی از آن نقشه‌ها را اجرا کرده‌اند. این‌که در گوشه‌گوشه محله ویرانه‌هایی هست نشان از آن نقشه‌ها است. آن‌چه از دوران معاصر به یاد داریم، از سال ۱۳۳۵ به این سو، چندین برنامه برای نابودی محله پیشنهاد شده‌است. در آن سال خیابان پامنار را تا بوذرجمهری (پانزده خرداد) باز کردند و دل و روده خانه‌های تاریخی را انداختند بیرون. سال‌های طولانی این منظر ناخوشایند در برابر دیدگان مردم این منطقه بود. شهرداری نه اجازه ساختمان می‌داد و نه خودش این بساط را جمع می‌کرد. نامه و فریاد مردم هم به جایی نمی‌رسید. معلوم بود در میان تصمیم‌سازان رده‌بالای کشوری طرح‌هایی برای این محله دارند. خوب است گفته شود: خواب‌هایی برای محله دیده‌اند. در آخرین روز نخستین ماه ۱۳۴۰، روزنامه‌ها نوشتند برای «تجدیدبنای عودلاجان» ۸۰۰ میلیون ریال اعتبار لازم است. طبق این طرح تمام محله صاف می‌شد و برای ساکنان فعلی آن در هر خانه جدیدی که قرار بود ساخته شود، ۲ یا ۳ اتاق داده می‌شد. جالب آن‌که این «تجدیدبنا» بر اساس طرح جامع تهران باید انجام می‌شد که هنوز تهیه نشده‌بود. دو سال بعد شهرداری تهران طرحی ارائه داد که محله را به هشت قسمت تقسیم می‌کرد و بر اساس اولویتی که خودشان تعیین می‌کردند خانه‌های هریک از این هشت بخش تصرف، تخریب و صاف می‌شد و به جای آن‌ها خانه‌های تازه و کوچه‌های پهن آسفالته احداث می‌شد و ساکنان فعلی با «اسکناس ساختمانی» که در قبال واگذاری خانه‌ خود دریافت کرده‌بودند، خانه یا آلونک جدید می‌خریدند.