تهران قصه‌های شــنیدنی زیادی دارد، اما قصه شکلات در این شهر از آن قصه‌های خوشمزه و دلچسب اســت که خیلی‌ها را سرذوق می‌آورد. مخصوصاً اگــر طعم شــکلات‌ها از جنس شــکلات‌های مینیون باشــد. قنادی مینیون از نخستین‌های صنعــت شکلاتسازی آن هم ازنوع دســت ســازش در تهران بود. این قنــادی قدیمی در محله بهارســتان و خیابان ســعدی واقع شده اســت و شــکلات‌هایش حسابی دل نســل دیروز و امروز را برده و مشتریان پروپا قرص خود را دارد.
خانــواده «ترپوقســیان» مالــکان قدیمــی قنادی مینیون در تهران هستند. که همزمــان با جنگ جهانی دوم درایران مســتقر شــدند. در واقع ۹۰سالی می‌شــود که از اروپا مهاجرت کرده و به ایران آمده‌اند. روزهای نخست برای تقویت بنیه‌های زندگی و به اصطلاح ریشه انداختن در کشــوری که بدان مهاجرت کردند تصمیم گرفتند نانوایــی کوچکی راه اندازی و راه کسب و کار خود را در ایران پیدا کنند.
البتــه موفق هم بودنــد و نانهایــی که تولید می‌کردند مشتریان خاص خودش را داشت. نانی که در ایران جدید بود و شکل هیچکدام از نانهای ایران نبود، نه سنگک بود نه لواش و بربری تقریبا آجری شــکل بود. بعدها کنار این نان عجیب و غریبی که خانــواده اکراینی در ایران می‌پختند نان دیگری به منوی خود اضافه کردند ایرانی‌ها می‌گفتند به شکل ساعد دست نوزاد است، بعدها این نان به نام نان ساندویچی یا بلوکی نام گرفت.
کار درنانوایی خوب بود اما آنها دنبال یک نوآوری در ایران بودنــد به خاطر همین بعدها نانوایی را به قنادی تبدیل کردند و این رشته را تا به امروز دنبال کرده‌اند.
تنها بازندمانده این خاندان «آراکســی ماتوس» همسر «روبنترپوقوسیان» اســت. او می‌گوید: «بعد از اینکه خانواده ما در ایران مســتقر شدند و کار و بــار نانوایــی گرفت تصمیــم گرفتند با تولید شیرینی‌های دستساز تحولی در کسب و کارشــان دهند و حالا شیرینی‌ها و شکلات‌های قنادی ما قریب به ۹ دهه است که کام تهرانی‌ها را شیرین کرده است.
تهرانی‌های اصیل و قدیمی خاطرات خوبی با این قنادی دارند.نزدیکی این شکلات، ارمغان مهاجران اکراینی برای ایران مینیون کام تهرانی‌هارا شیرین کرد قنادی قدیمی به لاله زار حتماً برای همه آنها که برای رفتن به سینما یا نمایشخانه‌های شهر به این سمت و سو می‌آمدند همراه با خاطره‌های زیبا و شنیدنی است.
پدر همســر خانم ماتوس از نخستین افرادی بود که کار شکلاتسازی را با وارد کردن دستگاه‌های خارجی در تهران شروع کرد: «در آن دوران قنادی و شکلات فروشــی در تهران بسیار محدود بود و مردم به قنادی‌ها اقبال خوبی نشان می‌دادند».همه آنچه این قنادی را به شــهرت رساند هنر و خلاقیت روبن پســر کوچک خانواده بود.
همسرخانم ماتوس: «روبــن هم نقاش بود هم طراحی برجسته و صاحب ذوق. او وقتی بی‌رغبتی مردم به شــکلات را دید تصمیم گرفــت از هنرش در طراحی شــکلات‌های جدید استفاده کند. نوزده ساله بود که همراه برادرش اونیک به اروپا رفت و دســتگاه‌های جدید شکلاتسازی را وارد ایران کرد.
تمام عشــق و علاقه‌اش شکلاتسازی بود. راســتش خودش هم به قنــادی خیلی علاقه‌ای نداشــت چون می‌توانســت در تولید شکلات‌ها ترکیبی از هنرهایش را به تصویر بکشد از طراحی شکلات‌ها گرفته تا تولید آنها.»
شکلات مربایی دست مایه همین هنر روبن است که به جــرأت می‌توان گفت ۹۹ درصد شــهرت قنادی مینیون هم به خاطر همین خوشمزه‌های پرتقالی است: «او با پخت پوست پرتقال به شیوه مربایی و روکش شکلات توانست شکلات پرتغالی را ابداع کند و حالا این شکلات حسابی مشتری دارد».
این قنادی که در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است ابداع شکلات‌های بادام، شافل، مغز بادام زمینی فشرده و شیرشکلات ۷۰درصد را هم درکارنامــه خود دارد: «روبن هنرمند طراحی بود به خاطر همین تمامی بسته‌بندی‌های فروشگاه را خودش طراحی می‌کرد و این تفاوت همیشه مورد توجه مشتریان بوده و هست».
