به نقل از کتاب «سرگذشت یک خیابان»، این عمارت زیبا، معروف به خانه ایرج میرزا، متعلق بود به «آشوت هوسپیان».الان هم به شهرداری منطقه دوازده تهران تعلق دارد و به‌عنوان ساختمانِ‌اداری مورد استفاده است. اصلا چه فرقی می‌کند کی ساخته یا کی استفاده می‌کند. مهم آن است که این ساختمان فوق‌العاده زیبا است و بخشی از زیبایی‌اش را مدیون سادگی است.

تمام عمارت با آجر ساخته شده و هیچ تزیین و الحاقی ندارد. آن چه که آن را متمایز و ممتاز می‌کند اجرا ی دقیق و زیبای نما و سازه آجری آن است.

آجر از جمله مصالح ساختمانی مهمی است که می‌تواند مفصل تاریخی معماری ایران باشد. از دوره ایلخانان و سلجوقیان بناهای آجری ایران تداوم یافته و تا همین اواخر مصالح اصلی بناهای خوب ما بود. بدین خاطر، اگر از آجر نه به صورت سنتی بل با طرح‌ها و اجراهای امروزی و معاصر در بنا استفاده کنیم، حتما، ضمن حفظ پیوستگی تاریخی معماری امروز با معماری اصیل تاریخی، مدرن و معاصر بودن معماری را هم می‌توان حفظ کرد.

کوشش‌هایی از این دست در دوره پهلوی دوم صورت گرفت و نمونه‌های خوبی در خیابان‌ها و کوچه‌های مرکزی تهران داریم که با استفاده از آجر، نماهای مدرن و امروزی خلق کرده‌اند. در اصفهان و مشهد و شیراز هم در سال‌های پس از انقلاب کوشش‌های خوبی شده‌است. در شهرهای دیگر هم کم‌وبیش می‌توان آثار با ارزش کارشده با آجر یافت.

آجر علاوه بر خصلت پیونددهنده تاریخی معماری، آرامش روانی و آسایش دمایی هم دارد. خانه‌های کارشده با آجر مصرف انرژی کمی نسبت به خانه‌های بتنی دارند. البته به این شرط که آجر جنبه نما نداشته‌باشد بلکه سازه دیوار و جداره هم باشد. تجربه‌های بسیار مغتنمی در این خصوص هست. امید که نگاه تازه‌ای به این مصالح مهم پیدا کنیم.