سلام

برای این‌که کسی آستین بالا بزند و داشته‌ای را بیاورد و گوشه‌ای از غم‌های بافت تاریخی را از چهره شهر پاک کند، حتما باید عاشق باشد. عاشق زندگی. عاشق نور و روشنایی. کسی باید باشد که در اطراف خود و در تمام عالم دنبال نیکی‌ها و زیبایی‌ها است. عشق خود را صرف دیدن و جارزدن زشتی و سیاهی نمی‌کند. زیبایی‌ها را فریاد می‌زند و نیکویی را تبلیغ می‌کند. این صفت برای چنین کاری الزامی‌است. ولی آیا کافی هم هست؟ عاشق زندگی‌بودن کافی است؟

برای خوب زندگی کردن، عاشق زندگی بودن کافی است یا بهترین و بزرگ‌ترین سرمایه است ولی برای خدمت به بافت تاریخی و اصولا به شهر، فقط عاشق زندگی بودن کافی نیست. شخص باید نوعی وظیفه هم احساس بکند. وظیفه‌ای که که از خواست‌ها و علایق درونی شخص جوشیده باشد نه از سوی نهاد یا سازمانی بیرون از اراده شخص. امر احیای بافت تاریخی هرگز نمی‌تواند با روحیه اداری و سازمانی سازگار باشد. حتی اگر حامی یا کارفرمای احیای بافت یک سازمان دولتی یا عمومی باشد، باز هم باید اجرا دست کسانی باشد که هم عشق به زندگی دارند هم احساس وظیفه نسبت به بافت تاریخی می‌کنند. در تمام دنیا چنین است. افراد علاقمند هستند که بافت‌های تاریخی را به سرانجامی رسانده‌اند. از تونس و مغرب تا نیس فرانسه و بارسلونا، در گام اول افراد عاشقی بودند که نسبت به بافت تاریخی احساس وظیفه می‌کردند. آنان پا پیش گذاشتند و دیگران به دنبالشان آمدند.