تنها صداست که می‌ماند. . . .

«پری زنگنه»، بی‌تردید، یکی از بزرگان موسیقی ایران است. او خاطره و قصه زیاد دارد. از نخستین روزهای آشنایی با موسیقی و رفتن به محضر استاد «زرین‌پنجه» در سال‌های مدرسه تا اجرای موسیقی در اروپا و اپراخوانی در سمفونی نهم بتهوون با ارکستر سمفونیک فلوریدا. او همان‌قدر از احمدرضا احمدی خاطره دارد که از واروژان و اریک ارکانت.

پری زنگنه هنوز این آرزو را در دل دارد که از یک سو با «هنرمندان و آوازخوانان هم نسل خودش مانند آقای «رشید وطن دوست» و «محمدرضا قره تپه» برنامه اجرا کند، از سوی دیگر علاقمند به «بازخوانی آثاری است که توسط هنرمندانی چون خانم «دلکش»، بانو «شاپوری»، خانم «الهه» و مانند آن‌ها اجرا شده‌اند».

پری زنگنه، پری آواهای دلنشین ایرانی، هم با آهنگسازان به‌نام ایران کار کرده هم با بزرگان موسیقی جهان. او هم از سوی مجامع بین‌المللی تقدیر شده هم مورد تقدیر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران قرار گرفته. سال‌های سال است که بینایی خود را در یک تصادف ساده رانندگی از دست داده ولی چشم دل و بصیرت ذاتی‌اش هم‌چنان شاداب و پر از عشق وطن و هم‌وطن است.

این هنرمند ارجمند، هشتادوسه سال دارد. به جز چند سال اول کودکی، بقیه عمر را با موسیقی سیر کرده. آواز خوانده، کلاس آموزش آواز داشته و کتاب نوشته‌ است. خودش می‌گوید «از زمانی که تصمیم به تدریس آواز گرفتم، به دنبال منبعی بودم که با استفاده از آن، آن چه تا امروز آموخته ام، به هنرجویانم آموزش دهم. در نهایت هم به این نتیجه رسیدم که خودم باید جزوه‌ای آموزشی برای این کار تهیه کنم»

«نخستین شبِ موسیقی» خانه اردیبهشت اودلاجان فرصتی است مغتنم برای شنیدن قصه و خاطره‌های این بانوی نازنین از موسیقی ایران و زندگی هنری خود. فرصتی است برای قدردانی از یک عمر تلاش و کوشش هنری او.

زمان: ۲۴ خرداد ماه ۱۴۰۱ ساعت ۱۷ تا ۱۹