در فاصله نه چندان دور از محله، در خیابان قزوین، نزدیک خیابان ولیعصر، سال‌های ممتد، سینمایی بود به نام «ری» که بعدها نامش را به «داریوش» عوض کرد.

سینمایی بود خاص و با مخاطبان زیاد. در سال ۱۳۵۵، بیش از ۴۴۴ هزار بلیط در این سینما فروخته شده. که با احتساب روزهای تعطیل سال، روزانه حدود ۱۴۰۰ بلیط می‌شود که عدد بالایی است.

این سینما سالن روباز داشت و کافه کنتینانتال هم همسایه‌اش بود. این کافه معروف به موسیقی زنده جاز و کباب و شیشیلیک بود.

به همین خاطر کسانی که در سینمای روباز ری مشغول تماشای فیلم بودند، میهمان کافه نیز به شمار می‌رفتند چون از یک سو باید صدای موسیقی را تحمل می‌کردند و از سوی دیگر با بوی تند کباب و شیشلیک با شکم گرسنه‌شان کلنجار می‌رفتند.

در هر حال سینمای جالبی بود. مثل اغلب سینماهای آن زمان اتفاقات عجیب و غریب هم در طول نمایش فیلم می‌افتاد.

گلی ترقی در کتاب «دو دنیا»، داستان دیدن فیلم در سینما ری را تعریف می‌کند: «یک بار هم امیرخان و مادرش یواشکی من را همراه خودشان به سینما بردند. سینما ری سالن روباز تابستانی داشت و ما ردیف جلو نشستیم. فیلم شروع نشده پاره شد و امیرخان سوت کشید. مردم هم به تقلید او سوت کشیدند. خانم گرگه یک پاکت تخمه خریده‌بود و پوست تخمه‌ها را توی هوا فوت می‌کرد. فیلم که شروع شد مردم هو کردند و داد کشیدند و معلوم شد حلقه فیلم را اشتباهی گذاشته‌اند»