یعنی جا و امکانی که به شما می‌گوید آرام باشید و به ندای درون‌تان گوش دهید. این‌جاست که علاوه بر کنج‌های کالبدی، کنج‌های اجتماعی و مدنی مطرح می‌شود. مردم با هم‌کلام شدن با دوست و آشنا، حس ایمنی و آرامش پیدا می‌کنند. با دور هم جمع‌شدن و حرف از این و آن زدن، تمدد پیدا می‌کنند و از اضطراب ناشی از شلوغی و آشفتگی احتمالی جهان خارج رها می‌شوند. این‌جا است که ارزش و اهمیت نهادهای مدنی و اجتماعی خود را نشان می‌دهند. و درست به همین خاطر است که در جوامع پیشرفته جهان کلوب‌ها و انجمن‌های مردم‌نهاد این‌همه موثر و مفید نشان می‌دهند. این مکان‌ها و نهادها فضاهایی هستند برای هم‌دلی، هم‌ذات‌پنداری و آرامش ذهنی و روانی. ضمن آن‌که در همین فضاها است که تبادل اطلاعات و دانش‌های جدید اتفاق می‌افتد. در مقیاسی فراتر و تاریخی، محله چنین نقشی داشت. اهالی محله به‌خاطر آشنایی‌های طبیعی و عادی با همدیگر، معمولا، سنگ صبور هم‌دیگر بودند و در هر فرصت کوچک و بزرگ، کنار هم قرار می‌گرفتند و راز دل می‌گشودند. به ویژه آن زمان‌که رادیو و تلویزیون تا این‌حد در خانه نفوذ نکرده‌بود، سر کوچه‌ها و دم دکان‌‌ها جمع می‌شدند و تا دم‌ غروب باهم گپ می‌زدند. می‌دانیم امروز چنین اتفاقی نمی‌افتد، ولی آیا نمی‌شود رفاقت محله‌ای، با هر شکل و شمایل، داشته‌باشیم؟

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۲۰۸