در همین چند روز، ما با هم مهربان می‌شویم، به‌احترام دیگران لباس نو و تمیز می‌پوشیم و به خاطر خوشی دوستان و خویشان، خانه را می‌تکانیم و شاداب می‌کنیم. در همین چند روز، حق تقدم دیگران را رعایت می‌کنیم، معمولادر رانندگی آرام هستیم، شتاب نداریم، به‌دیگران راه می‌دهیم. در صف نان و اداره، جلو نمی‌زنیم حتی به همدیگر تعارف می‌کنیم و شادی همسایه را شادی خودمان می‌دانیم. به‌عبارت دیگر، این چند روز را «نوروزانه» می‌گذرانیم. و البته که لذت هم می‌بریم. حال چه می‌شود که تا نوروز تمام می‌شود و می‌رویم صحرا و نحسی روزگار را به‌بهانه سیزده‌بدر، دور می‌ریزیم، دوباره آش همان می‌شود و کاسه همان؟! چرا چنین می‌شود؟ مگر در رفتار نوروزانه از زندگی لذت بیشتر نمی‌بریم؟ مگر رفاقت و دوستی روزهای عید انرژی و توان ما را زیاد نمی‌کند؟ مگر به بهانه عید مودت بین اعضای خانواده و فامیل بیشتر نمی‌شود؟ این‌ها بد است؟ چرا تداوم نمی‌دهیم این‌روش زندگی را؟ این همان «فراموشی» است که این‌بار روی خوش خود را نشان نمی‌دهد. ما هوس خوشی و خوبی را فراموش می‌کنیم و دوباره به همان «پیله‌کردن» ها و دنبال «آی نگفتم؟» ها می‌رویم. دوباره و چندباره مترصد آنیم که کسی شکستی بخورد و ما با تبختر بگوییم «دیدی! من گفته بودم که!!». دیگر از خوشی و موفقیت دیگران لذت نمی‌بریم و فقط خودمان را مرکز عالم تصور می‌کنیم. بیایید امسال چنین نکنیم. زیبایی و مهربانی عید را همیشگی کنیم!

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۱۱۳