روی دوم سکه هم هست. فقط مردم و مالکان و سازندگان نیستند که با سلیقه نازل خود شهر را بدریخت می‌کنند. نهادهای عمومی و خصوصی هم نقش پررنگی در زشت‌کردن شهر دارند.

مهدکودکی که دیوارهای بیرونی را به هزار رنگ در می‌آورد حتی برای ارضای سلیقه نازل خود به یک آدم مبتدی پول می‌دهد تا نقش قهرمانان کارتون‌های خارجی را به بی‌ریخت‌ترین شکل ممکن بر دیوار مهد کودک بکشد، کم از بساز‌وبفرش‌های بدسلیقه ندارد. اما از همه بالاتر سلیقه نه چندان مقبول نهادها و سازمان‌های عمومی دولتی هستند که تمام دیوارها و جداره‌های شهر در اختیار آن‌ها است و هرکاری که دلشان بخواهد انجام می‌دهند. و چه کارها که نمی‌کنند. احترام به شهید این نیست که عکس و نام او را بر دیوار شهر بکوبیم. احترامش آن است که طرحی از آن در شهر بزنیم که ارزش یک اثر هنری را داشته‌باشد. ارزش قهرمان‌های ملی را نباید با نقاشی‌های بی‌ارزش پامال کنیم. این نوع برخورد ناشی از بدسلیقگی حاکم بر شهر است. اصولا یک سازمان دولتی، مثل شهرداری یا وزارتخانه، چه نیازی به نصب تابلوهای بزرگ بر سردر دارند؟ مگر مراجعین این ساختمان‌ها رهگذران عادی هستند که با این تابلوهای چشم‌آزار بخواهیم آن‌ها را برای ورود به داخل عمارت تشویق کنیم؟ همین سلیقه از بالا به پایین سرایت می‌کند و به یکباره می‌بینیم مغازه‌هایی را که تابلو بالای مغازه‌شان بزرگ‌تر از کل نمای خود مغازه است. چرا؟

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۱۳۰