سال ۱۳۲۹ بود که ساخت شعبه مرکزی جدید بانک سپه در تهران تصویب و اعلام شد. ولی تا ساخته شود و مورد استفاده قرار گیرد، شد سال ۱۳۳۲.

اما، همین تاخیر هم می‌ارزد چون معماری عمارت بسیار زیبا و محکم است. الان نزدیک به هفتاد سال از عمر این بنا می‌گذرد و هیچ ناظر و بیننده باانصافی نمی‌تواند این بنا را اثری کهنه و بی‌تناسب با نیازهای زیبایی‌شناسی امروز تلقی کند.

این اثر که در ابتدای خیابان امام‌خمینی از سمت شرق قرار دارد، هنوز هم بسیار فاخر و کاملا سالم و سر پا است. ظرافت‌های فنی و هنری آن کاملا محسوس و عیان است. نشانه خوبی از هم‌نوایی معماری با مهندسی.

گفته می‌شود «معماری اصیل ایران همیشه سوار بر دوش مهندسی درست بوده‌است». به سخنی دیگر، معماری ماندگار، عموما، یادگار و نتیجه دوره‌ای است که ما مهندسی نیرومند و قابل اتکا داشتیم. در خصوص این عمارت هم این گزاره صادق است.

تمام ظرافت‌های معماری این بنا، که اثری از «وارطان هوانسیان» است، با اجراهای دقیق فنی و مهندسی بر جای خود نشسته‌است. در حقیقت، این عمارت حاصل هم‌پوشانی معماری خوب با مهندسی نیرومند ایرانی است.

به همین خاطر است که پس از گذشت هفتاد سال، هنوز هم تروتازه و پر صلابت است. پر و خالی‌های حجمی ساختمان، تقارن بجا و شکوهمند آن به عنوان یک بانک متعلق به نظام و ارتش کشور، با کشیدگی بلند نمای ورودی و تفاخری که در حجم ایجاد می‌کند، کاملا با جوهر کارکردی و خواست‌های عملکردی بنا سازگاری دارد.