محله فرصت‌ها و امتیازهای زیادی دارد. یکی از آن‌ها، همسایگی و هم‌جواری با باغ سنگلج است که امروز ما با نام «پارک شهر» می‌شناسیمش.

این باغ یا پارک درست ۷۰ سال پیش افتتاح شد و در طول زمان تکه‌هایی به آن اضافه شد: موزه صلح تهران، آکواریم، استخر، ورزشگاه، کتابخانه و باغ پرنده. مساحت پارک تقریباً ۲۵ هکتار است و ۸ ورودی دارد.

قدر این پارک بزرگ را ساکنان کوچه‌ها و ادارات جنوب آن بیشتر می‌دانند. هوای آن بخش از شهر همیشه ملایم‌تر و لطیف‌تر از بسیاری از مناطق شهر است. در روزهای تابستان، نسیم خنکی که از باغ یا پارک شهر می‌وزد سکونت و زندگی در جنوب پارک را لذت‌بخش می‌کند.

در خیابانِ جنوب پارک، خیابان بهشت، ادارات و نهادهای مهمی قرار دارند که شهرداری و شورای شهر سرتر از بقیه هستند. پارک شهر، بخشی از محله سنگلج است که از قدیم‌ترین محله‌های تهران است. داستان‌ها و قصه‌های این محله فراوان است. بالا و پایین هم زیاد دیده.

این محله پرجمعیت و آباد در سال‌های نخستین حکومت پهلوی و سپس در دوره جنگ جهانی دوم رو به افول نهاد و با ورود سربازان بیگانه به تهران، مثل خیلی از محله‌های دیگر تهران، به محله‌ای ترسناک و متروک بدل شد.

در روزگار برو‌برو، این محله ۹ پاتوق داشت: پاتوق‌های نایب شعبان، نایب حسین، نایب رمضان، نایب باقر، نایب محمدعلی، نایب صحبت، نایب سید علی اکبر، نایب وهاب. هر کدام هم اعوان و انصار خود را داشتند.

امروز باغ سنگلج از افتخارات شهر است. در کنار این پارک، تماشاخانه سنگلج قرار دارد که بخش مهمی از تئاتر و تاریخ نمایش ایران را در سینه خود دارد. روزگاری نه چندان دور، این تماشاخانه پاتوق هنرمندان و روشنفکران مترقی کشور بود.

روایت است که این باغ با حفر سه حلقه چاه بزرگ به کوشش انورالملوک هدایت، همسر علی رزم‌آرا (نخست‌وزیر وقت) و عده‌ای از بانوان خیـّر و همکاری شهرداری وقت احداث گردید. منبع تامین آب آبیاری فضای سبز چاه‌‌ها هستند.