آرزوی پدر برای ترجمه کتاب!
شاهرخ باور جریان ترجمه کتاب علف را چنین بیان می‌کند: «اصل انگلیسی این کتاب در کتابخانه پدر بود. پس از فوت پدر، یادداشتی از پدر بود با این مضمون که «اگر فرصت داشتم این کتاب را ترجمه می‌کردم. کتاب خوبی است».

 وقتی کتاب را خواندم، خیلی به دلم نشست. دوباره خواندم. و ترجمه‌اش کردم. پس‌از چاپ دوم‌یا سوم بود که خبر شدم نوادگان خان‌هایی‌که در مستند علف بودند در صدمین سالگرد آن کوچ، پای زردکوه جمع خواهندشد. آن‌ها مرا هم دعوت کردند و من در آن سفر موفق شدم اطلاعات تازه در مورد خاندان حیدرخان‌و دیگران، جمله درخت زندگی آن‌ها را جمع‌آوری کنم و به عنوان پیوست در چاپ بعدی بیاورم. به نظرم کتاب کامل‌تر شد»
محور باستانی
دکترسیروس باور به‌نکته مهمی اشاره دارد:« مسیری که عشایر بختیاری از شوشتر شروع کردند و به چهارمحال بختیاری رفتند، همان مسیری بود که ساسانیان از آن رد می‌شدند.

دشت لالی هم همین طور. محور تردد اشکانیان بود. دشت پهن لالی به مرور باریک می‌شود و وصل می‌شود به اندیکا. مسیر سخت و تندی که قرن‌ها مورد استفاده مردم است. مسیر وحشتناک عبور از زردکوه. شاید بهتر می‌بود دولت این مسیر را کمی راحتتر می‌کرد.

 زردکوه حد فاصل خوزستان و چهارمحال و بختیاری است. امر یک‌جانشینی عشایر حرکتی سیاسی بود. نباید چنین می‌شد. عشایر قبل از رضاشاه هم بودند. و معمولا مسلح هم بودند». یکی از مخاطبان تبصره‌ای به حرف‌های دکتر باور دارد: «اصولا کوچ عشایر وایلات و مسیر حرکت آن‌ها، باهم یک اکوسیستم واحد را تشکیل می‌دهند.

در طول حدود دوماهی که کوچ از ییلاق به قشلاق یا برعکس طول می‌کشد، دام‌های ایل از ذخایر و پوشش گیاهی مسیر استفاده و تغذیه می‌کند و پهنه به پهنه ضمن تغذیه از خاک، با کود تولیدی خود آن را غنی می‌کنند. یعنی یک اکوسیستم طبیعی که زایش و رویش زمین را دارد. وقتی ما به عنوان کمک به عشایر این مسیر را با کامیون‌و وانت طی می‌کنیم و روند دوماهه حداکثر در دو روز انجام می‌شود، درحقیقت سیستم طبیعی را مختل می‌کند».

 این نکته را ورهرام هم به نوعی دیگر بیان می‌کند و می‌گوید: «امروزه با فرسایش خاک مواجه هستیم و خاک بختیاری، به تدریج و به روش‌های مختلف شسته می‌شود و بستر کارون و مصب دریا را پر می‌کند.

جزیره‌های کوچکی که در مصب رودخانه به دریا در اطراف آبادان و اهواز دیده می‌شود حاصل این فرسایش خاک است».

 ورهرام این اتفاق را نشان از از بین رفتن عشایر می‌داند. اومعتقد است الان دیگر عشایر نداریم. بختیاری داریم ولی عشایر نه. چون آن ساختار اجتماعی از بین رفته، ساختار حفظ محیط‌ زیست آن اکوسیستم هم دچار اختلال شده».

 کوچ دورانی

عباس قنبری اشاره می‌کند که سه نوع کوچ داریم: «کوچ افقی»که جابجایی ایل در سطح و دشت است. «کوچ عمودی»که جابجایی ایل از دشت به کوهپایه و برعکس است و «کوچ دورانی» که ترکیب این دو نوع کوچ است و آن‌چه که در مستند ورهرام دیدیم از این نوع کوچ است که بسیار سخت است و شاید کوچ منحصربفرد ایران و جهان است.