سلام

می‌شود، صبح تا شب، و شب تا صبح، از سختی معیشت و زمختی روزگار گفت. می‌شود تمام روز را به غیبت پشت سر دوست و دشمن گذراند. می‌شود، ساعت‌ها درباره سیاست داخلی و خارجی این یا آن کشور غر زد. و می‌توان هفته‌ها و ماه‌ها و سال‌ها از زمانه گله کرد که چرا چنین است و چنان. می‌شود. ولی ثمره‌اش چیه؟ که چی؟!

در مقابل می‌شود کمر راست کرد و مستقیم و پرحرارت و شاداب دل به کار بست و تاخت. این، بزرگ‌ترین درس جوامع مدرن و پیشرفته است. به‌جای نق‌زدن و غرزدن باید کار کرد. باید کوشید و شکوفید. در جهان مدرن، غرزدن و گله‌وشکایت از روزگار، عملی انفعالی است و مردم وقت خودرا صرف این نوع زندگی نمی‌کنند.

بگذریم که آن‌ها این امکان را دارندکه اگر کارد به استخوان‌شان برسداز طریق سازمان و نهاد صنفی‌شان اعتراض راه بیندازند و حرف‌شان را به گوش شنوایان برسانند، ولی در بقیه اوقات به جای گله و شکایت، فعالیت مثبت و مستمر دارند. بنابراین، باید با زندگی برخورد فعال کرد. باید استوار ایستاد و کار را پیش برد. تا هرکجا که باشد. صرفه در این است.

هزار مرثیه و سوگواری بر ناتوانی‌ها به هیچ‌کجا نمی‌رسد. هرقدر که امکانش هست و توانش را داریم، باید کار کرد و فعال بود. همیشه باید امید داشت. انسان بی‌امید نه برای خودش می‌تواند بجنگد نه برای وطن و جامعه‌اش. ولی باید انصاف داشت که مردم برای امیدواری، بالاخره، باید انگیزه‌ای هم داشته‌باشد.