سلام

در ماجرای شیوع جهانی ویروس کووید۱۹، یک گزاره مهم و قدیمی دوباره به اثبات رسید: امید به زندگی سلاح موثری در برابر مرگ است. آمارهای زیادی هست که نشان می‌دهد بیمارانی که خود را باختند و امید از دست دادند، به مرگ نزدیک‌تر شدند. امید، کلیدواژه زندگی است در تمام وجوه. شهر و کشور هم به امید زنده است. اگر به هر دلیلی شهروندان یک شهر امیدی به آینده شهرشان نداشته ‌باشند، شهر می‌میرد. اما مساله مهم این است‌که بدانیم تظاهر بیرونی امید در یک شهر چیست. چگونه می‌توان به آینده شهر امیدوار بود؟ امید چه رابطه‌ای با سرزندگی شهری دارد؟ این پرسش، که در ظاهر بسیار ساده می‌نماید، پرسش و چالش بزرگ شهرسازان و مدیران شهری در تمام عالم است. برخی، به غلط، تصور می‌کنند سرزندگی شهری در گل و بلبل شهر است. خیال می‌کنند اگر خیابان‌های تمیز و نماهای شسته و رفته داشته‌باشند، سرزندگی به شهر می‌آید. ولی چنین نیست، این بخش کوچکی از عوامل سرزندگی شهری است. عوامل بسیار تاثیر گذار در سرزندگی شهری در شش حوزه تعریف می‌شود: بهداشت، آموزش، حکمروایی، ترور، زیرساخت‌های شهری ومحیط زیست. هرکدام ازاین مقولات هم به بخش‌های ریزتر تقسیم می‌شوند. مثلا در مبحث آموزش بایددید آیا آموزش عمومی و رایگان برای همه مردم فراهم است؟ آیا امکان آموزش خصوصی هم هست. آیا استانداردهای آموزشی شهر متناسب با الزامات جهان‌معاصر است؟