فیلم عیاری کاملا این فضا را تصویر می‌کند و آشفتگی و گیجی اوضاع را بیان می‌کند. زیباتر آن که فیلم گفتار،گفتگو و از این دست شگردها ندارد. دوربین در میان مردم در خیابان‌ها می‌چرخدو گلِ کلام و رفتار آنان را شکار می‌کند. البته با دیدی مستقل و بدون ورود به نظرگاه یا بحث سیاسی. این نگاه نشان از خبرگی و دوراندیشی این فیلم‌ساز دارد.

فرهاد ورهرام می‌گوید «این فیلم در مورد شهر است. قبلا چنین تجربه‌هایی نداشتیم. فیلم‌های قبل از این را اغلب کسانی ساخته‌بودند که رویکرد ایدئولوژیک و سیاسی، و عموما چپ، داشتند. با این مضمون کلی که شاه بد بود، انقلاب شد. مثل فیلم‌هایی که از منوچهر مشیری، شهروز، حسین ترابی داریم. یا سینمایی باربد طاهری و همین‌طور کار کامران شیردل. همه، تصویر کشوری خرابه، کوره‌پزخانه، مشت گره‌کرده و استخر و کافه! و زعیمی می‌آید و همه‌چیز خوب می‌شود.»

با این توصیف، معلوم است چرا امروز فیلمی روایتگر صادق و ساده آن دوران باشد، وجود ندارد.

مشاهده‌گرِ مولف!

محمد مقدم خبر می‌دهد «متاسفانه آقای عیاری کمی ناخوش‌احوال است». او در بخشی از روایت خاطراتش با عیاری به ۱۷، ۱۸ سال پیش برمی‌گردد و می‌گوید «عیاری دوباره فیلم را دید و برایش تازگی داشت و گفت این یک عکس‌العمل بود به انقلاب» مقدم از عیاری می‌پرسد کدام بخش فیلم برای عیاری جالب بوده، پاسخ می‌گیرد: «نمی‌توانم روی نقطه خاصی انگشت بگذارم» و از مقدم می‌پرسد کدام تکه از فیلم برایش جالب بود،مقدم می‌گوید«پاها!مخصوصا پاهای خانم‌ها و دامن‌ها». مقدم معتقد است «فیلمِ فقدان‌ها است. شاید بیش از سی بار این فیلم را دیده‌ام و هربار یک چیزی توجهم را جلب کرده. فیلم‌ساز نخواسته نقش دانای کل را بازی کند. فیلم‌های دیگری هم داریم که شهرهای پس از انقلاب را نشان می‌دهند ولی هیچ‌کدام جاودانگی فیلم عیاری را ندارند.» از نظر محمد مقدم «این فیلم، مشاهده‌گر است. نقد نمی‌کند. موضوع سیاسی دارد اما اثری از گرایش سیاسی در آن نمی‌بینیم». این‌که شما فیلمی بسازد که امری سیاسی را بدون سیاسی‌بازی روایت کند مهم است. شاید بشود ادعا کرد ساختن فیلم سیاسیِ جانبدارنه بسیار ساده‌تر از ساختن فیلمی است که بدون سوگیری خاص باشد.

چه روزهایی بود!

این همه آدم که در فیلم عیاری می‌بینیم، واقعا عجیب است. همه‌ش آدم، همه‌ش آدم. از هر قماش. و غالبا رو هوا. نمی‌دانند برای چه حنجره پاره می‌کنند. همه سیاسی شده‌اند و کارشناس. بحث می‌کنند، شاهد می‌آورند، قانع نمی‌شوند و باز دوباره. بازسازی فضای اجتماعی آن سال‌ها یادآور این نکته است که انگار در دریایی از سیاست غرق هستیم که عمق یک حوض را هم ندارد. حتی پرشورهایی مثلا فخرالدین حجازی که نفر اول انتخابات مجلس اول شد، یا زهرا خانم که هم سخنرانی می‌کرد هم اجتماعات را به هم می‌ریخت، استحکامی ندارند. همه‌چیز در سطح اتفاق می‌افتد. بقول یکی از مخاطبان «همین جوان‌های از روستا آمده و پرشور، در گام بعدی یا سرباز و گوشت دم توپ در جنگ می‌شوند یا به پستی در نهادی جدید می‌رسند».