مستند «در سیواس شاعر می‌روید» از سعید منافی در یکصدوچهل‌ونهمین شبِ‌فیلم خانه‌اردیبهشت‌اودلاجان به نمایش درآمد. مستندی که در ابتدا و براساس کتابی که درباره علویان ترکیه منتشر شده‌بود، قرار بود در ژانر مستند مردم‌نگار تولیدشود. تا کمی مانده‌به انتهای مستند هم چنین است ولی چون در زمان تدوین فیلم اتفاق مهیب آتش‌زدن هتل در سیواس پیش می‌آید و ۳۷نفر کشته می‌شوند، تصمیم گرفته می‌شود آن اتفاق و تبعات بلاواسطه‌اش هم به فیلم اضافه شود و به این خاطر، بخش دوم مستند ویژگی فیلم سیاسی را پیدا می‌کند. البته که این امر از ارزش و ماندگاری فیلم نمی‌کاهد. قصه علویان ترکیه، پر از افت‌وخیز و التهاب است. پس از حمله مغول، ترکمن‌های ساکن در آسیای میانه به آناتولی (ترکیه امروزی) مهاجرت کردند که در میان آنان پیروان اهل بیت و امام‌علی نیز بودند. آنان با اثرپذیری از تصوفی که در آن سرزمین رواج داشت، علوی‌گری امروز ترکیه را بنیان نهادند.
علویان خود را پیرو حضرت علی می دانند. در فرهنگ علویان، اهمیت ویژه‌ای به آواز، رقص و جشن‌هایی که در جامعه برگزار می‌شود، داده می‌شود. نوازندگان را «آشیک»، «عاشقان» و سازهایشان را «ساز» می‌گویند. محتوای نواهای عاشیق‌ها، ترکیبی از تاریخ و عقایدشان است با رویدادهای کنونی. آن‌ها خود را شاعرانی می دانند که داستان رنج مردم خود را روایت می‌کنند. علویان ترکیه در طول قرن‌ها مورد آزار و اذیت عناصر افراطی ترکیه قرار گرفتند و از آن‌ها به عنوان «کافر» نام برده می شود. کارگردان «در سیواس، شاعر می‌روید» با بیان اینکه در ۵ قاره دنیا با مردم‌شناسان کار کرده‌است، می‌گوید: مهم‌ترین بحث در فیلم‌های مردم‌نگاری، زمان است. اگر هفته‌ها و ماه‌ها با قوم‌ها دوست و همراه نشوید، نمی‌توانید وارد زندگی شخص یا قومی شوید. حدود ۳ ماه در سیواس از دهی به ده دیگر در حرکت بودم و با مردم دوست شدم. یک هفته مهمان فردی در بالای کوه بودم با هم غذا می‌خوردیم و البته بلد بودن زبان ترکی هم به من کمک زیادی کرد. اعتماد افراد باید جلوی دوربین به دست آید و باید با اجازه وارد حریم خصوصی آنان شویم.سعید منافی مدتی به‌عنوان استاد مهمان در دانشکده سینمایی استانبول مشغول به کار بوده و این فیلم را به کمک یک مردم شناس معروف در مورد علویان ترکیه، طی تحقیقات فراوان به سرانجام رساند.
