یکصد و پنجاه و هشتمین شب فیلم خانه اردیبهشت اودلاجان، یکی اتفاقات نادر این شب‌ها بود. به دلیل التهابات ناشی از حمله اسرائیل و آمریکا به شهرهای ایران، شب‌های فیلم دوهفته تعطیل شد و وقتی دوباره شروع کردیم، گرمای هوا وتعطیلات چهارروزه پیش‌رو نگران‌مان کرده‌بود آیا استقبال خواهدشد یا نه. واقعیت آن است که در این روزها هنوز اضطراب و ناپایداری در جامعه محسوس است و همین‌هم می‌تواند موجب گریز مردم از رویدادهایی باشد که نیاز به تمرکز و پایداری ذهنی دارد. مثل دیدن یک فیلم مستند. ولی خوشبختانه تمام نگرانی‌های ما بی‌مورد بود. نمایش مستند «اورامان تخت» از فرهاد ورهرام یکی از خیلی موفق‌ترین نمایش‌های ما بود.
روستای «اورامان تخت» در دامنه سلسه‌جبال زاگرس قرار دارد. روستایی کوهستانی است و زمستان‌های سرد و پربرف دارد. این‌ها، به علاوه مشکل راه‌های مواصلاتی، این روستا را خارج از تحولات شدید منطقه‌ای قرار داده. زندگی با محور دامداری و کشاورزی، در همین سطح، جریان دارد و صنایع دستی هم فعالیتی جنبی و حاشیه‌است. امروز، جوانان روستا علاقه‌ای به تداوم شغل پدران خود ندارند. ترجیح می‌دهند به کارگری در شهرهای کردستان یا پایتخت بپردازند تا کشاورزی و صنایع دستی. با این‌حال، ساخت فیلم مستند «پیر شالیار» در سال ۱۳۷۲ و نمایش آن در منطقه و پایتخت، زیبایی‌ها و رازهای این روستا را برای مردم برجسته کرد و اورامان تخت مقصد گردشگری پرطرفدار برای مردم شد. برای دیدن یک مراسم نصف‌روزه، آن‌هم در زمستان، گردشگران زیادی به این روستا می‌روند. این اقبال عمومی سبب شد سازمان میراث فرهنگی اورامان تخت را روستای مقصد گردشگری تعریف کند و گوشه چشمی به اعتلای نام آن داشته‌باشد.
در مستند «اورامان تخت» از فرهاد ورهرام، با نگاهی به سال‌های نه چندان قدیم، شهره امروز این روستا را می‌بینیم.
