استرس بدتر از شکست!
«۱۱ آوریل ۱۹۷۰، همه نگاه‌ها به فضاپیمای آپولو ۱۳ دوخته شده‌بود. سومین فضاپیمایی که ماموریت داشت روی کره ماه فرود بیاید. سه فضانورد ۵۵ ساعت بعد از پرواز و در فاصله ۳۲۰ هزار کیلومتری از زمین متوجه یک اشکال فنی بزرگ شده و با فرستنده به سازمان فضایی ناسا اعلام می‌کنند . . انفجار در مخزن اکسیژن شماره دو باعث از کار افتادن مخزن شماره یک شد. عملا ادامه ماموریت غیر ممکن بود. دانشمندان ناسا بعد از بررسی مشکل اعلام می‌کنند اختمال بازگشت این فضانوردان تقریبا غیرممکن است و هیچ‌وقت به زمین برنمی‌گردند. انتشار ین خبر موجی از نگرانی و شکست در سازمان فضایی ناسا به‌وجود آورد. سفر فضاپیمای آپولو ۱۱ با فرود موفق و راهپیمایی آرمسترانگ بر کره ماه همراه شد و انسان برای اولین بار توانست پا روی کره ماه بگذارد. آپولو ۱۲ط این ماموریت را تکمیل کرد و . . . حالا نوبت آپولو ۱۳ بود تا این ماموریت بزرگ را ادامه دهد و انسان را به کره ماه ببرد. اما یک اتفاق غیرمنتظره همه معادلات را به هم ریخت. همه دانشمندان ناسا به شکست فکر می‌کردند و اینکه چرا این عملیات بزرگ که با هزینه چندصد میلیون دلاری قرار بود با موفقیت انجام شود، با شکست مواجه شده. میلیون‌ها نفر در نقاط مختلف دنیا دعا کردند. در ایران هم برخی از مردم برای سلامتی فضانوردان نذر کردند و بعد از بازگشت این فضانوردان سفره‌های نذری زنان ایرانی در نشریات به چاپ رسید. اما تقدیر برای سه فضانورد آپولو ۱۳ طور دیگری رقم خورد. در همه لحظاتی که در فضا بودند به شکست فکر نکردند. آن‌ها با مدیریت استرس و تمرکز بر تصمیم درست توانستند ماموریت را دنبال و با موفقیت به پایان برسانند. . . . یکی از شاهکارهای بزرگ برای تبدیل شکست به موفقیت؛ . . در مطالعات ناسا و فرستادن فضانوردان به فضا دو هدف مدنظر است: اصلی و نهایی. هدف اصلی اکتشاف است… اما هدف نهایی برگشت فضانوردان به کره زمین است. سه فضانورد آپولو ۱۳ بعد از انفجار در یکی از موتورهای اصلی نتوانستند به هدف اصلی ماموریت دست پیدا کنند و از کره ماه عبور کردند، اما به هدف نهایی که بازگشت سالم به زمین بود، رسیدند. چیزی که تقریبا غیرممکن بود.».
«مروارید، دو ماهنامه فرهنگی/ اجتماعی» شماره بیست و سوم؛ آذر و دی ۱۴۰۰؛ ص ۶۸؛
