سلام

در فلسفه، اصلی است که می‌گوید «هر پدیده‌ای در درون خود متضاد خود را تولید می‌کند». با این نگاه، محله نه کعبه آمال است نه مکان بزه و سیاهی. محله اندامی از شهر است که مثل یک منشور، کلیت شهر را در خود باز می‌تاباند. محله را می‌نگریم، انگار که شهر را با تمام مثبت و منفی‌هایش می‌نگریم. اما هم‌چنان که تمام اندام‌های بدن یکسان نیستند و برخی از آن‌ها را باید پوشاند و برخی را با فخر و افتخار نمایش داد، محله هم به عنوان یک اندام شهری، می‌تواند باعث فخر و تفاخر باشد یا سبب شرمندگی. اما، عموما، در محله و ساختار مدنی آن، جنبه‌های مثبت بر وجوه منفی آن می‌چربد و محله را به عنوان کانون سکونتی انسانی، قابل دفاع و افتخار می‌سازد.
روابط درون محله مهم‌ترین شاخص کیفیت زیستی آن است. در محله‌ای اصیل وریشه‌دار، تنازعات طبقاتی بسیار کم است و قشرهای مختلف اجتماعی و اقتصادی در آن زندگی می‌کنند. از این جهت، در یک رابطه انسانی و مدنی، معمولا، توانگران محله یاریگرافراد ضعیف و کم‌توان بودند و این امر سبب می‌شد بزرگ‌ترین علت و دلیل یکی از مهم‌ترین ناامنی‌های محله، یعنی دزدی و سرقت، از میان برداشته شود. رسم بود که اگر کسی فقیر است، اگر می‌تواند کار کند، باید برود سر کار و اگر ناتوان از کار است، محله باید جور خانواده او را بکشد. در یافتن و پیشنهاد کار به نیازمندان نیز اهالی پیشقدم می‌شدند. در عزا و عروسی‌ها هم اهالی محل فعال‌تر از خویشان و خانواده عروس و داماد یا صاحب‌عزا بودند. اصولا، محله حکم خانواده بزرگ را داشت. و مثل یک خانواده، یک بزرگ و ریش‌سفید هم داشت که حرفش فصل‌الخطاب در رفع کدورت‌ها و دوگویی‌ها بود.همه مواردی از این قبیل، در حوزه حسن و امتیازهای محله بود.