سلام

در دنیای گردشگری، یک گزاره مهم وجود دارد: «سفر یعنی تولید خاطره». اگر سفر برای شما خاطره ایجاد نکند، بود و نبودش فرقی باهم ندارد. ولی چرا خاطره مهم است؟ چون زمان را می‌شکند، نقطه و ایستگاه‌هایی درست می‌کند برای پیمودن طول عمر. مثال روشنی برای این گزاره است. فرض کنید شما از نقطه الف تا ب باید بروید. فرض کنید چندین کیلومتر. پیمودن این راه، یکنواخت و پیوسطه، حتما کسل‌کننده می‌شود، ولی اگر این مسیر در طول خود چندین ایستگاه و فضای مکث داشته‌باشد، پیمودنش کسل‌کننده نمی‌شود. مساله فقط کسل‌کنندگی هم نیست. چنین مسیری حتما می‌تواند سبب رویداد ناگوار هم باشد چون وقتی کسل باشد، میل به خلاف و بزه در شما بیشتر می‌شود. با همین فروض است که امروز در ادبیات شهرسازی، روشی هست تحت عنوان «جلوگیری از بزه از طریق طراحی شهری». در این روش، مثلا، وجود دیوارهای یکدست و طولانی بر جداره خیابان، موجب بزه تشخیص داده می‌شود. موارد دیگری هم که سبب کسالت عابر شود، جزو موجبات بزه و خلاف دسته‌بندی می‌شوند. بنابراین شهر و جداره‌های آن باید شاداب و پرتحرک باشند و از یکنواختی و کسالت‌آوربودن اجتناب شود.

حال، صحبت از شهر است. سفر و طراحی شهری، به ما مصداق‌هایی برای تبیین این گزاره بودند که «شهر باید تولید خاطره بکند». این خاطره‌ها برای ما حس تعلق مکان ایجاد می‌کنند و سبب می‌شوند از بودن و زندگی در این شهر لذت ببریم. به زبانی ساده، خاطره‌های یک شهر سبب می‌شوند «حالمان خوب شود».