سلام
یکی از اصلی‌ترین زمینه‌های دوستی و رفاقت، آشنایی باهم است. آدم‌ها وقتی باهم آشنا می‌شوند، مدت‌ها، ممکن است طول بکشد تا باهم «دوست» شوند. ولی مردم کی باهم دوست می‌شوند؟ وقتی که از رازهای هم باخبر شوند. هرچه رازهای بین دو نفر بیشتر و عمیق‌تر بیان و عیان شوند، رابطه بین دو نفر عمیق‌تر و باثبات‌تر می‌شود. حتی اگر این رابطه، دوستانه نباشد. یعنی با شناختن دقیق‌تر همدیگر، رابطه ما باهم عمیق‌تر می‌شود، خواه در جهت دوستی و عشق، خواه در جهت دوری و نفرت. شاید به همین دلیل است که ما در گام اول آشنایی، تلاش می‌کنیم رازهای خوب و دلنشین خود را به طرف مقابل آشکار کنیم نه رازهای نامطلوب را. چرا؟ چون ما ها همه و همیشه، طالب دوستی‌و رفاقت هستیم نه دوری و مفارقت. این میل، در انسان فطری و ازلی است. آدم‌ها همیشه دنبال یک همدم و همدل می‌گردند. تنهایی بد دردی است. دوستی و باهم‌بودن یکی از اصلی‌ترین خواست‌های بشر در تمام طول تاریخ است.
در محله نیز چنین‌است. شما اگر در محیطی سرشار از دوستی و رفاقت باشید، حتما، ایمنی بیشتری حس می‌کنید. ایمنی بیشتر به شما فرصت می‌دهد تا مفیدتر باشید و در مقدرات محله سهم پیدا کنید. وقتی در سرنوشت محله سهیم شدید، متقابل، احساس تعلق به مکان در شما بیشتر می‌شود و همین‌طور، ایمنی بیشتر و . . .
خوب، رازهای محله چیست؟ چگونه می‌توانیم در یک محله باهم هم‌راز شویم؟ این‌جاست که فضاهای عمومی محله نقش بسیار پررنگ و موثری دارند. اگر در یک محله مکانی آزاد و فارغ از تعلقات قومی و آیینی باشد که همه اهالی بتوانند ساعاتی از روز یا هفته را در آن بگذرانند، گام اول برداشته شده. در این مکان، نخست با آشنایی‌های چهره به چهره و سپس با نصب برخی اسناد اهدایی اهالی به دیوار آن‌جا، رازهای خوب محله کم‌کم، عیان می‌شود. با همین وسایل و مکانات بسیار ساده است که آدم‌ها در یک محله به هم نزدیک‌می‌شوندو با ردگیری خاطرات مشترک سال‌های نه‌چندان دور گذشته، رشته مودت و پیوند را می‌بافند و دوستی می‌آفرینند.
با همین نگاه است که رویدادهای و مجامعه محله‌ای هم نقش موثری می‌یابند. در روزگاری نه چندان دور، هیئت‌های مذهبی محله، بهترین بستر برای همدلی و همنوایی بود. امروز هم هستند. ولی امروز زمینه‌های بسیار متنوع‌تری برای یگانگی محله وجود دارد. در یک محله ممکن است «انجمن مادران محله» این نقش را بازی کند، در محله‌ای دیگر «تیم ورزشی محله». در یک جا ممکن است گروه دانش‌آموزان المپیادی محله تبدیل به نخ‌تسبیح دوستی و مودت شود، در جایی دیگر، درمانگاه خیریه محله. مهم آن است که این فضاها و رویدادها مکانی برای دوستی و رازگویی افرادمحله باهم شوند و خاطرات‌شان را به اشتراک بگذارند. همین فقط!
نوشته‌ی بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۵۵