سلام

در میان مردم اصیل جنوب کشور، و حتما در تمامی این سرزمین، کسانی هستند که کوچک‌ترین علائم طبیعت را حس می‌کنند و روزهای آینده را به روش قدما و با هدف برنامه‌ریزی پیش‌بینی می‌کنند. انگار تغییر هوا و اقلیم را بو می‌کشند. این حس به‌ویژه در میان ساحل‌نشینان و بالاخص نزد دریانوردان بسیار قوی و البته ضروری است. یک ملوان با تجربه با حس نیرومند خود می‌داند چه روزی و در چه موقعیتی باید دل به دریا بزند وگرنه دودمانش بر باد است. اصولا، نه فقط دریانوردان و زارعان و کشتکاران، همه صنوف و حرفه باید چنین کسانی را داشته‌باشند. بوکشیدن اتفاقات احتمالی روزهای آینده در هر زمینه و شغلی، بخشی از معمای پیشرفت و موفقیت است. این نیاز، بخصوص در حوزه شهرسازی، حساس است!
شهرسازان و برنامه‌ریزان شهری باید، به پشتوانه مطالعات پشتیبان، مسیر حرکت شهر را تشخیص دهند و بر اساس آن پیشنهاد تغییر مسیر یا هموارسازی آن مسیر را ارائه کنند. طبیعی است این راه‌حل‌ها حتما و قطعا باید بر اساس مطالعات عمیق و مشاهدات میدانی باشد. با این حال، در مقیاس خرد، در حد اتفاقات احتمالی فردای یک محله، می‌توان به شهود و حس شخصی هم، گاهی، بها داد. با این مقدمه، علاقمندیم خوشحال باشیم‌که در محله اتفاقاتی در حال نضج و شکل‌گیری است. می‌توان عطر خوش این اتفاقات را حس کرد. خانه‌هایی، بسیار آهسته و نرم، در حال تعمیر و مرمت است، کسانی و شخصیت‌هایی از گروه‌های مرجع اجتماعی مرتب در محله رفت و آمد دارند و انگار دنبال مکان و خانه‌ای برای خرید و استقرار هستند و اهالی محل هم شوق ملایمی برای‌خوش‌گفتن‌از محله پیدامی‌کنند و فخر به بدگویی و زشت‌شمردن محله کم‌کم رنگ می‌بازد.

گویی این گزاره دارد مطرح می‌شود که محله جای بدی برای زندگی نیست. کافی است برای آباد و تمیزکردنش کمی از خود مایه‌بگذاریم.

حس شهودی ما می‌گوید، انگار «دلنوازان، ناز نازان در ره‌اند» انگار این نسیم خبر می‌دهد «گلعذاران از گلستان می‌رسند». شواهدی هست که تعدادی از اهالی رسانه و هنر، به‌صورت تعاونی، در تدارک ساختن خانه‌هایی برای خود در دوسه قطعه از زمین‌های متروک محله هستند و هم‌زمان، خانه تاریخی زیبایی که فعلا جولانگه افراد آسیب‌یافته است در مسیر مرمت و بازیابی پیش می‌رود. حس شهودی محله گواهی می‌دهد دو سه طرح معتبر فرهنگی و مدنی از سوی چند چهره شاخص کشور برای محله پیشنهاد شده و اشتیاق به حضور در محله از جانب گروه‌های مرجع جامعه قابل تشخیص است. این امید در محله وجود دارد، آبادی و مرمتی که در یک سال گذشته در یکی دو خانه محله شروع و انجام شد، و بازتاب آن سبب تشویق هم‌محله‌ای‌ها برای مرمت خانه‌های خود شد و در یک مورد هم در حال تحقق است، مستدام و پایدار باشد. به امید آن روز.

نوشته‌ی بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۳۶

0
لطفا اگر نظری دارید برای ما ارسال کنیدx