سلام

محله را باید دوباره دید و درباره‌اش اندیشید. محله، هنوز، نفس‌های تازه و سالم دارد. هنوز قلبش برای زندگی می‌تپد. برای سلامت بیشتر محله و پایداری آن، باید دوباره بیندیشیم‌ و راه‌حل‌های خودمان را پیدا کنیم. باید مثل روزگار سپری‌شده تاریخی‌مان، محله را خودمان بسازیم. هر روز آب و جارو کنیم و با دیدن هم‌دیگر در گفتن سلام و احترام پیشی جوییم. محله هنوز سالم است. زخم‌هایی دارد ولی هنوز سالم و پرتکاپو است. در محله، ما هستیم که زندگی می‌کنیم. ما هستیم که کار می‌کنیم و روزی حلال‌مان را برمی‌داریم.

محله هنوز تشنه آینده پر امید است. هنوز امید به باروری و شکوفایی دارد. محله زنده است. محله در تلاطم عشق و شورمندی است. محله را پاس بداریم، زخم‌هایش را التیام بخشیم و نشاط را به آن بازگردانیم. در این راه، فقط و فقط، خودمان هستیم و خودمان.

نیازی و امیدی به دیگران نیست. همه گرفتار کار و مقام خود هستند. همه گرفتاری‌های روزمره کوچک و بزرگ خود را دارند. و ما هستیم که در محله زندگی می‌کنیم، نفس می‌کشیم، دوستی می‌کنیم و آینده فرزندان‌مان را پایه‌ریزی می‌کنیم. ما هستیم که باید محله را بسازیم و از آبادانی‌ آن لذت ببریم و چشمان‌مان تصویرهای زیبا ببینند. چشمی که خدا به ما داده، لایق دیدن زیبایی‌ها است.

بیاییم از امروز، محله را به دیده دوست و آشنا ببینیم. با دید مثبت و حس علاقمندانه ببینیمش. بیاییم کوچه و محله‌مان را پاکیزه کنیم و غبار زمانه را از چهره‌اش پاک کنیم. بیاییم فرض کنیم همین روزها است که دوباره عید می‌آید، باید خانه تکانی کنیم. باید خانه و کوچه را آب و جارو کنیم. بیایید فرض کنیم که مژده روزهای بهار در راه است و باید برای دیدن یار آماده شویم. بیاییم نظافت شخصی و عمومی را به محله‌مان هدیه کنیم. بیاییم خشت‌خشت کوچه و محله را تمیز کنیم و خشت‌های نو بر جای خشت‌های ریخته دانه‌گذاری کنیم. در این محله هنوز پرنده‌ها می‌خوانند.