از جمله آن‌جا که روایت فرقه دموکرات آذربایجان مطرح می‌شود و فرجام و شکست آن و دادن پلانی از مستند به نقش تصویرشاه بر روی کبریتی که در زنجان تولید شده و در مستند گفته می‌شود مردم زنجان سپاسگزاری خود از شاه جوان را با این کار نشان دادند.

کارگردان این سوگیری را رد می‌کند و اعلام می‌دارد که همه این‌نوع اطلاعات را مستند به اسنادو مدارک مکتوب و تصویری انتخاب کرده‌است. از جمله با بهره‌گیری از نوشته یرواند آبراهیمیان.

در امتداد این گپ‌وگفت، مهدی باقری معتقد است سوگیری فکری و سیاسی مستندساز اصلا قبح ندارد و فیلم‌ساز مجاز است نظر خود را در قالب مستند و فیلم بیان کند. او هم مثل هرشخص دیگر صاحب نظر و اندیشه است و می‌تواند آن‌را در خلال اثر به مخاطب منتقل نماید.

از نظر مهدی باقری، نگاه و سوگیری سیاسی هنرمند نه نقطه ضعف، بل نقطه قوت یک اثر است. نگاه فیلم‌ساز است که اثر را تبدیل به هنر می‌کند. اگر چنین نشود چه فرقی است بین یک گزارش یا کتاب با یک اثر هنری؟

هنرمند در روایت خود از تاریخ یا هر رویداد دیگر، مثل سیم تلگراف عمل نمی‌کند و باور و اعتقاد خود را هم چاشنی این روایت می‌کند. که امری مقبول است.

 مخاطب دیگری، علاقمند است این موضوع بیشتر شکافته‌شود و معتقداست هنرمند نه به‌صورت مستقیم و گفتار، بل به صورت انتخاب زاویه دیدی مشخص به موضوعی مشخص نظرات خود را اعمال می‌کند.

 به عبارتی دیگر، هر هنرمند «ایده» خاص خود را از یک «موضوع» واحد بیان می‌کند. به همین خاطر روایت هر هنرمند با روایت هنرمند دیگر از یک موضوع مشخص و واحد متفاوت است. این‌است نحوه سوارشدن ایده و مشرب هنرمند بر موضوع.

در ادامه، فرهاد ورهرام اشاره دارد که مثلا درمورد همان کبریت با عکس شاه در زنجان و این‌که این کار نشانه قدردانی مردم زنجان از شاه بود، هنرمند می‌تواند از زاویه دیگری موضوع را طرح کند و بگوید این نه مردم زنجان، بل خانواده‌هایی مثل ذوالفقاری بودند که شاه را تقدیر و تقدیس کردند نه مردم عادی شهر. چون می‌دانیم برخلاف تصورعامه، پایگاه اصلی‌و اولیه فرقه‌دموکرات زنجان بود نه تبریز.

بازی و قمار با کبریت

یکی از مخاطبان، که تحت تاثیر ساختار و روایت مستند از کبریت است، به گوشه‌هایی از خاطرات خود اشاره می‌کند و کبریت را یکی‌از رایج‌ترین‌و سهل‌ترین وسایل بازی‌و سرگرمی مردم می‌شمارد.

مردان جوان‌ و سالمند درقهوه‌خانه‌هاوکوچه‌ها«کبریت می‌اندختند» یا کبریت می‌چیدند و خیلی بازی‌های دیگر. احتمالا جای این بازی‌ها در این مستند خالی است. در برخی فیلم‌های سینمایی هم صحنه‌هایی ازاین نوع بازی‌ها تصویرهست که می‌شد در این مستند گنجانده‌شود، مثل صحنه زیبایی از«ناخدا خورشید» و نحوه گیراندن کبریت که دراین  مستند گنجانده ‌شده. غرض آن است که کبریت تنها برای رفع نیاز به روشن‌کردن آتش نبود، بخشی از ابزار فرهنگی و تفریحی مردم هم بود و بهتر بود در این مستند بیشتر به آن پرداخته می‌شد.