در روایت کیمیاوی از زندگی‌ش تکلف و خودنمایی وجود ندارد. وقتی از دوران مدرسه می‌گویدکه بچه‌ها معمولا آلبوم‌هایی از عکس‌های هنرپیشه‌ها درست می‌کردند از آلبوم خودش هم می‌گوید که مثلا «پنجاه تا عکس مهوش بود و یکی از گاری کوپر!» بقیه روایت‌ها هم به همین سادگی و بی‌تکلفی است. و زیبا.

از دید امیرهادی ملک اسماعیلی، مستند «تصویر در انتظار» یک «پرتره کامل و جذاب است. کارگردان با کاستن از حواشی و تمرکز بر روایت شخصی خود کیمیاوی، به خوبی توانسته زندگی شخصی و سینمایی او را باهم بیامیزد و چهره ماندگار فرهنگی او را ساده و روان ارائه کند». ملک اسماعیلی از دیدارش با پرویز کیمیاوی هم می‌گوید که نادر ابراهیمی هم بود.

رمان‌ها و شخصیت ما

محمود یارمحمدلو نقل می‌کند از ژاله آموزگار که همه آن‌چه که در جوانی خوانده‌ایم، قصه و رمان و روایت، ممکن است از یادمان رفته‌باشد ولی همان‌ها هستند که ذهن و شخصیت فکری ما را ساخته‌اند. یارمحمدلو با این نقل، به خودش و هم‌ردیفانش اشاره می‌کند: «سال 57 من 17 سال داشتم. سال‌هایی را پشت سر می‌گذاشتم‌که کیمیاوی‌ها، امیرنادری‌ها و دیگر بزرگان سینمای مولف و مدرن بودند. ممکن است من در آن روزها نمی‌توانستم آثار آن‌ها را دقیق تحلیل کنم و جهان فکری و هنری مرا ساختند.»

 یار محمدلو که از دیدن این مستند بسیار خشنود است، اضافه می‌کند «این فیلم مرا به آن جهان‌و آن دوران برد. نگاه خاصی کیمیاوی دارد که صلح‌جو به خوبی آن‌را بازسازی کرده وهنوز هم زنده‌است. اصولا فیلم خوب‌و موفق می‌تواند حاصل چند عامل باشد. نخست، ممکن است سوژه یا درون‌مایه فیلم جذاب باشد. که در این‌جا کیمیاوی است که بخودی خود جذاب و انگیزاننده است. دوم، ساختار فیلم است که می‌تواند آن را جذاب کند. این مستند چنین ساختاری دارد. مواجه شدن با کارگردانی که همه‌ش در حرکت است و مسافرت.»

فیلم‌برداری و تدوین

در صحبت یارمحمدلو، این نکته بارز است که ما کیمیاوی را مرتب در تکاپو می‌بینیم. رفتن و آمدن. ارادی یا اجباری. «شاید همین تحرک و بی‌قراری است که او را این‌چنین برجسته و شاخص می‌کند. او در سینمای مدرن ایران خاص و یگانه است. یکی از دلایل خاص بودنش آن است که دنبال آدم‌های خاص در اطراف خودش بود و آن‌ها را سوژه کار خود قرار می‌داد. اما این تمام داستان نیست. او قصد ساختن کارت پستال از این آدم‌های عجیب نداشت. او از این آدم‌های عجیب پیکره خالص انسانیت را بیرون می‌کشد. حشو و زواید زندگی آن‌ها برمی‌دارد و وجود خالص انسانی آن‌هارا نمایان می‌کند».

 این حرف حتما مهم است و قابل تامل. چون بسیاری دیگر هم بودند که آدم‌های عجیب و غریب را سوژه کار خود کردند، ولی هیچ‌کدام‌شان شاهکار نشدند. فقط آدمی مثل کیمیاوی می‌تواند با سوژه این آدم‌ها شاهکار بسازد و بس. در مستند «تصویر در انتظار» فیلم‌برداری خوب و هنرمندانه علی فراهانی‌را شاهدیم. همین‌طور تدوین بسیار ظریف و دقیق او را. یکی از سخت‌ترین کارها در این مستند تدوین بود. به‌گونه‌ای که هم انسجام فیلم حفظ شود هم تصاویر متعدد در جای خود بنشیند.