باقری پاسخ می‌دهد «درست است که ترانه‌های عارف را بزرگانی چون شجریان خوانده‌اند. مثل تصنیف «از خون جوانان وطن». ولی من دنبال این بودم ببینم عارف در میان نسل امروز هم آیا آن تاثیر و اقبال را دارد یا نه. در این جستجو متوجه شدم عارف در میان موزیسین‌های جوان این نسل هم هواخواه کم ندارد. 

متوجه شدم خیلی بیش از آن‌که تصور می‌کردم، عارف زنده است و پرطرفدار. به همین خاطر سراغ این آدم‌ها رفتم و بر این باورم که کار خوبی شد. این دو خواننده و نوازنده، از قبل همدیگر را نمی‌شناختند و آمدند با حوصله برای این مستند تمرین کردندو تصنیف عارف را اجرا کردند.

زمانه عارف

جمال اطهاری سال درگذشت عارف، 1312، که مقارن سال 1933 میلادی است را مورد اشاره قرار می‌دهد و آن سال‌ها را دوره نشو و نمای هیتلر و برآمدن فاشیسم  برمی‌شمارد و کنجکاو است بداند آیا کسی مثل عارف قزوینی به مسائل جهانی دوران خودشان هم اشراف داشته‌اند یا نه. یکی از مخاطبان می‌گوید نکند افسردگی و دلزدگی عارف در سال‌های آخرش ناشی از خبر برآمدن فاشیسم باشد! که قطعا چنین است. 

فاشیسم هیتلری، در ابتدای راه چنبشی پوپولیستی و پرطرفدار در بین جوانان و سرخوردگان جامعه بود. هیتلر از میان خاکستر فلاکت ناشی از بحران 1930 تا 1933 سر برآورد و خود را منجی مردم معرفی کرد.

با این‌حال، یکی از مخاطبان با اشاره به انتشار کتاب‌ها و نشریات محتلف درآستانه وپس از چنبش مشروطیت معتقد است مردم ایران، به‌ویژه روشنفکران جامعه، در آن سال‌ها اشراف نسبی به مسائل جهانی داشتند. وقتی در روزنامه شکوفه که از سال 1291 تا 1295 منتشر می‌شد صحبت از اوضاع زنان در ژاپن یا وضعیت مدارس در اروپا می‌شود. نشان دهنده آن است که اینان اوضاع جهان را رصد می‌کردند و می‌شناختند.

یکی از مخاطبان به نحوه روایت باقری از تاریخ و زندگی عارف می‌پردازد و معتقد است «وقتی زندگی عارف و تاریخ آن دوران را با زندگی خودتان شروع می‌کنید و عارف را در بطن زندگی خودتان تعریف می‌کنید، تاریخ از آن حالت خشک و رسمی خارج می‌شود و تبدیل به امری شخصی و ملموس می‌شود. اگر این روایت تاریخ در نظام آموزشی هم رواج یابد، می‌توان امیدوار شد مردم و به‌ویژه جوان‌ها به تاریخ و مطالعه آن تشویق ‌شوند.» مخاطب دیگری، بر این باور است تا تاریخ و به‌ویژه تاریخ گذشته نزدیک‌مان را نشناسیم، متاسفانه راه به‌جایی نخواهیم‌برد.

مستند مهجور نیست!

یکی از مخاطبان معتقد است «در ایران، متاسفانه، سینمای مستند مهجور است و مخاطب خود را پیدا نمی‌کند». اما باقری خلاف این‌نظر را دارد. معتقد است «اساسا، مستند برای عموم مردم نیست. متاسفانه در چندسال گذشته ایده غلطی شکل گرفت، به‌ویژه از جانب حکومت که مستند باید مخاطب عام داشته‌باشد. نه، این چنین نیست. البته اگر مستند ما را مخاطبان بسیاری ببینند، طبعا، ما برد کرده‌ایم. بگویم‌که مستند تلویزیونی با این مساله متفاوت است.