او بسیار خوش‌هیکل، خوش‌پوش و بسیار با ادب بود. عموما لباس تیره با پیراهن سفید می‌پوشید و کراوات می‌زد». مهندس تقی‌زاده به یاد می‌آورد که استاد اقبال آذر «جزو اولین کسانی بود که مرا تشویق به میهن‌پرستی و ایران‌دوستی کرد». گفته می‌شود صدای اقبال آذر اوج بلندی داشت چنانی که وقتی آواز سر می‌داد شیشه‌های اطراف می‌لرزید. 

این موضوع را مهندس تقی‌زاده هم تایید می‌کند و تاکید دارد به رای‌العین لرزیدن شیشه‌ها را دیده و صدایش را شنیده. به نقل از آشنایان موسیقی اصیل ایرانی، یکی از ویژگی‌های مکتب آواز تبریز اوج‌های بلند آن است و اقبال آذر نماینده شاخص این سبک آوازی است. او شاگردان زیادی را تربیت کرده که شاید اکبر هریسچی و قیطانچی از سرآمدان این گروه باشند.

 اما این نکته را هم باید مورد تاکید قرار داد که «اقبال آذر فقط آواز یاد نمی‌داد. او منش و رفتار هنرمندبودن را به شاگردانش می‌آموخت. هنرآموخته‌های مکتب او مثل استادشان انسان‌هایی شریف‌و ایران‌خواه بودند».

فرصتی مبارک!

به نقل از یکی‌از همراهان فنی این فیلم تیم کارگردانی و فیلم‌برداری برای گرفتن تصویرهای استاد شهریار به تبریز رفته‌بودند. در ملاقات با شهریار، به‌دلیل عدم آمادگی و کسالت او، به توصیه و راهنمایی او به محضر استاد اقبال آذر می‌رسند و موضوع مستند از پرتره شهریار به پرتره اقبال آذر تغییر می‌کند. 

و شاید یکی از دلایل شیرنی و ظرافت این مستند آن است که طرح دقیق یا فیلم‌نامه مصوب از پیش نوشته‌شده وجود نداشت. به نقل از تدوینگر فیلم، آقای سوارانی، تیم پس از برگشت به تهران راش‌ها را به میز تدوین می‌سپارد. 

و حاصل کار فیلمی می‌شود که دیدیم و جذابیت‌های بسیاری داشت. فخرالدین سیدی به این نکته اشاره می‌کند که «وقتی در سال 1345 رادیو تلویزیون ملی ایران راه افتاد، تعداد قلیلی از کادرهای هنری و فنی جذب آن شدند و بعد از یک سال حدود هفتاد هشتاد نفر شدند که کل امورات تلویزیون را در دست داشتند. 

بعدها این تعداد به چندهزار نفر رسید. تدوینگر این فیلم، سوارانی، از همان گروه اول است و الان هم فعالیت محدودی دارد.» عمرش دراز باد.

جنس کار تلویزیونی

امیرهادی ملک‌اسماعیلی به جنس آثار سینمایی و تصویری تلویزیون آن زمان و تفاوتش با آثار تهیه‌شده در وزارت فرهنگ و هنر می‌پردازد. «آثاری که توسط تلویزین تهیه می‌شدند، عموما جنبه خبری و گزارشی داشتند. فرض کنید، به‌مناسبتی، اکیپ به دیدار شهریار برود و گزارشی از حال و روز او تهیه کند که در تلویزیون پخش شود.