کسی که با تیزبینی و نکته‌سنجی فراوان یار و همکار کارگردان است.برخلاف بسیاری از تهیه‌کننده‌ها که عموما نقش واسطه مالی را بازی می‌کنند.» تا آن‌جا که خبر داریم، فیلم و مستند خاصی با موضوع گرجی‌های ایران ساخته نشده. آفریده می‌گوید نمایش مستند «افوس» در تلویزیون باعث رضایت و خوشحالی اهالی افوس، به‌ویژه گرجی‌ها شد. بعد ها هم کتابی منتشر شد با موضوع گرجی‌ها.

هادی آفریده از نقش موثر رضا تیموری فیلم‌بردار هم تمجید می‌کند  و معتقد است «برای تولد یک مستند خوب و استاندارد مربع طلایی تهیه‌کننده، فیلم‌بردار، کارگردان و پژوهشگر لازم است و در ساخت افوس وجود ورهرام به عنوان تهیه‌کننده و رضا تیموری به عنوان فیلم‌بردار بسیار مهم و موثر بود.» واقعیت آن است که فقط با حضور فیلم‌بردار دانا و پخته می‌توان در دل آنانی که باید مقابل دوربین قرار بگیرند، راهی جست، به‌گونه‌ای که آن‌ها در برابر دوربین راحت باشند و راحت حرف بزنند. در افوس چنین بود.

پیراهن جیغ نمی‌پوشم

رضا تیموری مهمان ویژه این نشست بود. مخاطبان خانه اردیبهشت که مستندهای زیادی با فیلم‌برداری او دیده‌اند، علاقمند بودند به راز «فوت کوزه‌گری» او پی ببرند. او این جمله قصار را گفت که «پیراهن جیغ نمی‌پوشم، عینک عجیب‌وغریب نمی‌زنم و از بالا با مردم برخورد نمی‌کنم». مثال فنی-روانی خوبی زد: «اگر قرار است از افراد داخل مترو فیلم بگیری، اگر در ایستگاه میردامادسوار مترو شوی،همه کنجکاو دوربین و فیلم‌بردار می‌شوند و خود را کنار می‌کشند، ولی اگر همان اول خط، مثلا تجریش و قبل از مسافران سوار شده‌باشی، مسافرانی که وارد واگن می‌شود، با شما طوری برخورد می‌کنند که انگار صاحب‌خانه هستید. راحت و خودمانی.» تیموری تاکید می‌کندکسی که  مقابل دوربین شما قرار می‌گیرد نباید احساس بیگانگی داشته باشد. «ما می‌خواستیم از مراسم قالیشویی زنان در یک روستا فیلم بگیریم. طبیعی بود در وحله اول  برابر ما گارد داشته‌باشند. من رفتم نزدیک آن‌ها از کلاغ‌های روی درخت چند شات گرفتم. و از زلالی آب و زیبایی گل‌نقش‌های قالی تعریف کردم! باهم رفیق شدیم. این‌خانم سه چهار بار آب روی قالی ریخت تا فیلمی که می‌گیرم زیبا از آب درآید».

درامِ مستند!

رسول پیروی معتقد است «این فیلم از نظر بصری بسیار خوب از آب درآمده. یکدست است و گره و تعلیق ندارد. بر مبنای مصاحبه‌ها پیش رفته». او بر این باور است که اگر «درام هم داشت، انسجام بهتری پیدا می‌کرد. ضمن آن‌که شاید بهتر می‌بود داده‌های بیشتری درباره گرجی‌ها ارائه می‌کرد». کارگردان در این خصوص نظر خودش را دارد: «این فیلم بر اساس یک مونوگرافی تولید شده. اصولا خصلت مونوگرافی چنین است. از آن گذشته، فیلم در دل مجموعه‌ای قرار دارد که عنوانش «خاطرات» روستا است. پس ما دنبال ارائه اطلاعات رسمی تاریخی نبودیم. هرچند کوشیدیم اطلاعات غلط را اشاعه ندهیم.» درباره  «مصاحبه‌محور بودنِ افوس، مهدی باقری توضیح مشخصی دارد: «آن‌چه در این فیلم می‌بینیم مصاحبه نیست، گفتگو است. در مصاحبه، عموما شما سراغ یک یا چند کارشناس و مطلع می‌روید و سوال‌های خاصی را مطرح می‌کنید و پاسخ می‌گیرید. این‌جا دوربین را مقابل خانم یا آقای روستایی می‌کاریدو اجازه می‌دهید او خاطره یا حرف خودش را بزند. با صرف‌ونحو خودش. این یعنی گفتگو». می‌شود گفت «گفتگو یعنی زندگی، مصاحبه یعنی چالش.»