سلام

نوروز امسال هم تمام شد. با تمام خوبی‌و بدی‌هایش و با تمام اتفاقات و مسائلش که دیر یا زود تبدیل به «خاطره» خواهندشد. اما هنوز درس‌هایی از نوروز هست که می‌توان همیشه تکرار کرد و از آن‌ها آموخت. گفتیم که نوروز امکانی است برای تمرین مهربانی. در این روزها ما به سادگی تمام از خطای همدیگر چشم می‌پوشیم و به هر بهانه‌ای به همدیگر لبخند می‌زنیم و تلاش می‌کنیم با مهربانی باهم صحبت کنیم. اما این مهربانی، اگر بخواهیم پایدار باشد، چه الزاماتی را می‌طلبد؟ چه باید بکنیم مهربانی‌ها مستمر و ادامه‌دار باشند.

نخستین شرط مهربانی، زدودن کدورت است. همان‌گونه که برای جریان آب در جویبار باید مسیر جوی را از آشغال و سنگ و مانع پاک کرد، برای دوستی و مهربانی هم باید موانع سرراه را برداشت. مهم‌ترین مانع مهربانی، کدورت بین افراد است. نخست باید کدورت از میان برخیزد. پس باید راهی برای برداشتن آن اندیشید.

رابطه انسانی مهم‌ترین اصل برای نزدیکی قلوب و مودت بین انسان‌ها است. اما رابطه انسانی شیوه‌ها و اشکال متنوعی دارد. با قطعیت‌تمام می‌توان‌گفت‌که رابطه چهره‌به‌چهره وحضوری مهم‌ترین و موثرترین رابطه شکل رابطه انسانی است. آدم‌ها وقتی رو در رو و چشم تو چشم هم قرار می‌گیرند، بسیار راحت و صریح می‌توانند با طرف مقابل وارد بده‌بستان فکری و ارتباطی شوند. در بده‌بستان حضوری و رو در رو، بالاخره یکی از طرفین کوتاه می‌آید و مسائل حل می‌شود. در بسیاری از موارد، کدورت‌ها ناشی از سوءتفاهم است که‌عموما ازنقل‌و حرف دیگران به‌وجود آمده. دیدار رودررو و حضوری این واسطه‌ها را از میان برمی‌دارد و طرفین با ورود به واقعیت حقیقی ماجرا و علت کدورت، به راحتی امکان آشتی می‌یابند.