اینجا چهارراه مولوی است. یعنی تقاطع خیابان مولوی با خیابان شهید مصطفی خمینی، سیروس‌سابق، (که‌در ابتدا «سی‌روز» بود، چون در سی روز ساخته شده‌بود). اینجا نبش جنوب شرقی این چهار راه شهر است. یادگاری از دوره قاجار. گفته می‌شود، خیابان فاصله میان قیام امروز (سابقا: میدان شاه) با چهارراه مولوی را شخصی به نام اسماعیل بزاز آباد کرده.
در عرف محل و در میان اهالی، هنوز اینجا را «اسمال بزاز» می‌شناسند. روایت است که در دوره ناصری، که شهر نیاز به فضای بیشتری داشت، حکم از ناصرالدین شاه می‌آید که خندق‌های موجود پر شود و دروازه‌های تازه در فاصله‌ای دورتر ساخته شود و شهر بزرگ‌تر شود.
گفته می‌شود هرکه این خندق‌ها را پرکند زمین‌های آن و اطرافش به عنوان دستمزد به او تعلق می‌گیرد. البته حتما با تبصره‌ها و شروطی دیگر. اسمال بزاز این قسمت را به عهده می‌گیرد و وقتی صاحب زمین می‌شود بناهای زیادی می‌سازد.
حمام، مسجد، زورخانه و دکان و خانه. داستان پولدارشدن این آدم طولانی است ولی هرچه بود، آدم زیرک و حسابگری بود. در عین حال‌که متعبد و پامنبری بود، در دربار ناصری هم نقش دلقک دربار را داشت و نمایش برای‌شان بازی می‌کرد.
ضمنا، روایت است که ورزشکار هم بود و به همین دلیل بود که در این خیابان زورخانه بزرگی ساخت و بزرگ‌ترین ورزشکارها و لوطی‌ها در آن میل می‌زدند و کباده. حالا این خیابان مولوی یکی از پرتراکم‌ترین خیابان‌های شهر است. در آن همه‌چی پیدا می‌شود از جان آدمی تا شیر مرغ!
