سلام

چاره‌ای نیست مگر مردم آستین بالا بزنند و محله و شهر خودشان را به دست گیرند و در غم ‌و شادی آن شریک باشند. زمانه طوری شده که کنار گود ایستادن و ایرادگرفتن مشکلی را حل نمی‌کند. در این شرایط نه مدیران قادرند به تنهایی بار مدیریت شهر را به دوش بکشند نه مردم این امکان را دارند تمام خواسته‌های خود را محقق کنند. نه مدیریت از عمق مطالبات مردم باخبر است، نه مردم از گیر و گور مدیریت، به‌تمامه، خبر دارند. نتیجه این شده که مردم مرتب غر می‌زنند و گلایه می‌کنند و مدیریت هم کار خودش را می‌کند. در اغلب شهرها و محله‌های ما و دیگران، در تمام جهان، روال چنین است و نوعی گیجی و «از این ستون به آن ستون فرجی است» بر مناسبات شهری حاکم است. اما، حتما، در جایی و در زمانی، این وضع خواهد ترکید. یا به بن‌بست کامل خواهدرسید. آن‌چه که امروز این پیچیدگی و معضل را حادتر می‌کند آن است که در سایه فضای مجازیِ هرروز نیرومندتر، هر شهروند به تنهایی یک رسانه است و از این رسانه برای طرح مطالبات خود استفاده می‌کند. جهان خیلی کوچک شده‌است و همه همدیگر را می‌شناسند و از کار و بار هم آگاهند.این جهان به هم‌پیوسته از سویی حسن است از سویی عیب. این‌که مردم در جریان همه اتفاقات قرار بگیرند، حسن قضیه است اما گستردگی و وسعت اطلاعات منتشرشده در فضای مجازی چنان است که بسیاری را به ترک آن تشویق می‌کند.