سلام

محله، اگر واقعا محله باشد، حتما، امن است. یکی از ویژگی‌های مهم یک محله، نهادها و رویدادهای محله‌ای و مستمر آن است. مثلا محله برای خود هیئت‌های مذهبی ریشه‌دار دارد. در هر مراسم و مناسبت مذهبی، این هیئت‌ها سبب دور هم بودنِ بخشی از محله می‌شوند. در روزگاری نه‌چندان‌دور، همین هیئت‌های عزاداری بخش مهمی از شناسنامه و هویت یک محله به‌شمار می‌آمدند. امروز هم این هیئت‌ها نقش مشخصی در محله دارند. اما، به ضرورت زمان و به سبب بروز و ظهور نیازهای متنوع جدید، نیاز به تشکل‌ها و رویدادهای متنوع دیگری نیز هست. مثلا، امروز در تمام محله‌ها، انجمن یا کانون‌های مرتبط با آموزش و مهارت اولویت مهمی است. تمام کودکان امروز ما در حال تحصیل در مدرسه‌ها هستند. این‌ها، حتما نیاز به دوره‌های تکمیلی یا آموزش‌های برون‌مدرسه‌ای هم دارند. بسیاری از آموخته‌های امروز کودکان و فرزندان کشور، از منابع رسمی و غیررسمی خارج از مدرسه تامین می‌شود. به همین خاطر اگر در محله کانون‌های واقعی و به‌روز آموزش‌های جنبی و تکمیلی وجود داشته‌باشد، بسیاری از بچه‌محل‌ها دور آن‌ها جمع می‌شوند.

علاوه بر آموزش‌های مدرسه‌ای، بچه‌ها نیاز به برنامه‌های مفرح و شاداب بیرون از مدرسه دارند. از ورزش گرفته تا تئاتر و موسیقی یا خطاطی و نقاشی. این کانون‌ها در انسجام و یگانگی محله نقش بسیار موثری دارند. تصور این‌که مثلا گروه موسیقی محله در رویداد یا مسابقه‌های ملی یا استانی شرکت کند و مقام بیاورد، فی‌نفسه، عامل اتحاد و هم‌دلی اهالی است. تصور این‌که جوانان محله در نقطه دیگری از شهر با نام و پرچم محله نمایشی اجرا کنند و موفقیتی به دست آورند، فی‌نفسه، سبب انسجام محله و دستیابی به یک هویت مشخص است. بنابراین، تشکیل گروه‌های نمایشی، موسیقی، ورزشی و دیگر مهارت‌ها در محله گام بسیار مهمی در جهت اتحاد قلوب و هم‌نوایی عمومی محله است. تجربه خودی و غیرخودی نشان داده تکیه بر گروه‌های کودک و نوجوان در محله‌ها روش و ابتکار بسیار موثری برای نفوذ در خانواده‌ها و کشاندن آنان به فعالیت‌های اجتماعی است. ضمن این‌که، اصولا، پرداختن به کودکان و نوجوانان محله‌و شهر، امروز یکی از نشانه‌های فرهیختگی در تفکر شهرسازی وبرنامه‌ریزی شهری است.