در تمام این ماه‌ها و سال‌ها تلاش کردیم و فریاد زدیم «ایران ما زیبا و دوست‌داشتنی است». تما حرف ما در تمام این دویست شماره، که امیدواریم به هزارمین‌ها هم برسد، این بود که ما «همه ماها، چاره‌ای نداریم جز این‌که همدیگر را دوست بداریم. چاره و راهی جز این نداریم که ایران‌مان را دوست بداریم و برای شکوفایی آن بکوشیم» ما در تمام این فعالیت رسانه‌ای هرگز این نکته را فراموش نکردیم که این آب و خاک مال ماست. فراموش نکردیم اگر قرار است این کشور به جایی برسد، فقط و فقط به دست ما خواهدبود. کوشیدیم این عرق ملی و احترام به مفاخر را یادآور شویم. تجربه این دویست شماره نشان داد هرچه احترا به دیگران بگذاریم، چندبرابر آن را مورد احترام قرار می‌گیریم. این نشریه به ما ثابت کرد که حتی یک نشریه یک‌برگ هفتگی می‌تواند موجب غرور محله شود. بسیار به وجد می‌آییم وقتی اهالی محل می‌گوید «ما مجله داریم». برای یک نشریه کوچک چه هدیه و پاداشی بالاتر از این که کاسب محل وقتی اول صبح چهارشنبه را به دستش نمی‌دهیم جویا می‌شود و می‌پرسد «چرا نشریه نیامد؟ چیزی شده؟» این نشریه تک‌برگ ولی مرتب و مستمر سبب ارتباط ما با جوامع محتلف شده. خبر داریم برخی گروه‌های دانشگاهی و صنفی آن را در گروه‌های خود به اشتراک می‌گذارند. برخی آن را تکثیر می‌کنند و روی تابلو اداره می‌چسبانند. به همین سادگی. افتخار نیست آیا؟

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۲۰۰