اهالی متوجه شده‌اند که مجری بدون دلیل آرزوهای دولت برای «حفظ میراث تاریخی» نیستند. پذیرفته‌اند که آن‌چه که به عنوان میراث فرهنگی و تاریخی گفته می‌شود همان سرقفلی و دکان و سرنوشت خودشان است که اگر بریزد نخستین متضرر خودشان خواهند بود. مردم متقاعد شده‌اند اگر این میراث را بها دهند از مکان‌های مشابه با کاربری مشابه باارزش‌تر و پرسودتر است. پس باید مرمت و احیا شود. اما چگونه؟ اهالی کسب و کار بازار که لزوما آشنا با رموز ساختمان و مرمت نیستند، پس چگونه باید این امر را سامان داد؟ این‌جاست که گره دوم رخ می‌نماید! آیا سرمایه را در اختیار دولت و سازمان میراث فرهنگی قرار دهند تا کار انجام شود؟ قطعا نه! اهل بازار می‌داند هرکجا کار دست دولت باشد به سرانجام نمی‌رسد! آیا خودشان بروند دنبال مرمتگر و اوستا بنا؟ این هم کار مطمئنی نیست! پس چه باید کرد؟ متخصصان در زیر عبای دولت هستند و دسترسی به آن‌ها ممکن است کار را از دست‌شان خارج کند! در این بزنگاه اتفاق بسیار خوب و موثری که می‌افتد، معرفی استادکارهای مرمت‌ با شماره تماس شخصی به اهالی بازار است. سازمان دولتی خود را از گردونه بده‌بستان بیرون می‌کشد و به روشی کارشناسانه تعدادی استاد و بنا به اهالی بازار معرفی می‌کند. خودشان بروند و توافق کنند. با همین ترفند درست، اهالی بازار اطمینان پیدا کردند که همه کار و اختیار دست خودشان است. «یا الله» گفتند و کار آغاز شد!

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۲۳۳