چرا؟ چون اهالی باید محله را مال خود بدانند و برای ارتقای وضعیت آن خودشان هم تلاش کنند. با ایرادگرفتن و نق‌زدن کاری پیش نمی‌رود، همانگونه که تا حالا پیش نرفته. ولی از آن‌جا که سر ذوق آمدنِ اهالی برای دفاع از هویت خود چندان ساده نیست، باید دست به دامن نیروهای موثر کمکی شد. دانشگاه و دانشگاهیان اولین و موثرترین گروه‌ و مرجعی هستند که می‌توانند در دادن اعتماد به نفس به اهالی محله موثر باشند. برای این کار هم نیازی وتقاضایی برای ایراد موعظه و ارائه پیشنهادهای آکادمیک نیست. آن‌چه که لازم و موثر است، حضور و استقرار این گروه از جامعه در محله است. اهالی باید حس کنند، به‌صورت واقعی طرف بده‌بستان اجتماعی با دانشگاه هستندو شخصیت دارند. تجربه دوسه سال اخیرو احیای چند خانه تاریخی در محله و تردد این گروه اجتماعی درمحله، به درستی این ادعا شهادت می‌دهد. در یکی دونقطه‌ای از محله که امر احیا به‌درستی انجام شده و از کالبد فراتر رفته، ارزش پیرامونی این نقاط چنان افزایش یافته که امروز نادرکسانی هستند که مایل باشند خانه خود را بفروشند و از محله کوچ کنند. امید به آینده محله چنان رشد کرده که برخلاف دوسه سال پیش بازار املاک محله مملو از فروشنده نیست. امروز متقاضی خرید ملک در محله بسیار بیش از فروشنده است. این در شرایطی است که نه تغییری در مجوزها و مقررات به وجود آمده نه تسهیلاتی به کسی داده می‌شود. تنها دلیل ارزش‌یافتن ملک در محله، افزایش امید مردم به آینده محله است.

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۱۵۱