سلام

روزگاری، برای بسیاری‌ها، بی‌خیالِ فکر و اندیشه بودن، نوعی تفاخر بود. کاری به غم‌و غصه دیگران نداشتند و تمام تلاش و کوشش‌شان این بود که گلیم خود را از آب بیرون بکشند، والسلام. الان هم هستند کسانی که چنین فکر می‌کنند و در آینده نیز چنین خواهدبود. اما آن‌چه که نسبت به قبل، کمی، تغییر کرده، درصد و تعداد مردمانی است که غم دیگران را هم دارند. نه که به فکر خویشتن نباشند، که هستند؛ ولی در و همسایه را هم در نظر دارند و حواس‌شان به حوادث و رویدادهای محله و شهر نیز هست. این، اتفاق مبارکی است. ولی کافی نیست. این هم‌نوایی و هم‌بستگی باید تشویق و ترغیب شود. هر روز بیش از روز قبل مردم باید غم دیگران را داشته‌باشند. اما چگونه؟ چه راه‌هایی برای گسترش روحیه غم‌خوارگی مردم وجود دارد و چگونه مردم می‌توانند و تشویق ‌شوند که رفتارهای مدنی و اجتماعی و در جهت ارتقای منزلت و احترام دیگران داشته‌باشند؟
محله، فی‌نفسه، بستری مناسب برای این حرکت است. ساختار مدنی و تاریخی محله‌ها زمینه مناسبی برای هم‌افزایی توان‌های اهالی باهم و ارتقای حس احترام متقابل دارد و باید از آن استفاده شود.
اما، هر محله‌ای، به‌صرفِ محله‌بودن، کافی نیست تا بستری برای هم‌افزایی نیروها شود. محله باید هویت اجتماعی و فرهنگی خود را داشته‌باشد و این هویت چنان نیرومند و با ارزش باشد که اهالی محله خود را به نام آن معرفی کنند و از ساکن آن محله بودن احساس غبن نکنند. مردم محله اگر احساس خوشایند و افتخارآمیز از محله داشته‌باشند، می‌توان انتظار داشت که محله بستری برای ارتقای منزلت ساکنان شود.