روشن است بخشی از زمان مفید زندگی هریک از ماها برای تهیه غذا و شست‌وشو و این قبیل کارها صرف می‌شود. هرچه بشود از حجم این زمان کم کرد، آرامش بیشتری به اهالی می‌رسد.این حرف‌ها روی کاغذ درست است. اما در عمل چی؟ صرف‌نظر از درست یا نادرست بودن این سبک زندگی، عامل مهمی که در روش زندگی ماها هست، آداب میزبانی است. در جامعه ما صحب‌خانه با نوع و جنس پذیرایی‌اش از مهمان، سطح و عمق ارتباط خود با او را به نمایش می‌گذارد. میزبانی، در عرف ما، یک فرهنگ است نه یک وظیفه. مادوست‌تر می‌داریم غدایی‌را جلومیهمان بگذاریم‌که خودمان و با نیت پذیرایی از او تدارک دیده‌ایم. ما دوست می‌داریم تمام اجزا و عناصر سفره را خودمان بچینیم تا میهمان حس کند چقدر مورد احترام ما است و چقدر در دل ما جا دارد. این‌ها سنت‌های خوب و زیبای ایرانی هستند. هرچند در دیگر کشورها هم چنین سنت‌هایی وجود دارد. با این‌حال باید پذیرفت که حرکت اجتماعی جامعه وظایف و فضاهای تازه‌ای در برابر ما قرار می‌دهد. همان‌گونه که روزگاری لباس را در تشت می‌شستیم و در برابر ماشین لباس‌شویی مقاومت می‌کردیم، شایدروزی برسدکه پذیرایی‌از میهمان در خانه‌مان را امری تاریخی و مربوط به گذشته تلقی کنیم! اگر فرهنگ پذیرایی از مهمان در سالن مشترک مجتمع مسکونی ارتقا یابد و این سالن‌ها «خودی» شوند، چه بسا بتوانند جای میزناهارخوری خانه را بگیرند و میزبانی را راحت و دلنشین‌تر کنند. باید منتظر شد و حرکت جامعه را دید.

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۲۳۱