سلام

گاه، شهر را به «خانه» تشبیه می‌کنند. درست و اشتباه‌بودن آن را فعلا بحث نمی‌کنیم، به یکی از ویژگی‌های «خانه»، و نه یک واحد آپارتمانی، اشاره می‌کنیم. خانه، در عرف معماری اصیل، مکانی است که می‌تواند به تمام نیازهای فردی و اجتماعی ما پاسخ دهد. هرچند امروز بسیاری از نیازهای ما در مکان‌هایی خارج از خانه برآورده می‌شوند، ولی هنوز بخش مهمی از امورات ما در خانه اتفاق می‌افتد. کمی توضیح دهیم: در گذشته نه‎چندان‌دور ما در خانه متولد می‌شدیم در خانه درس می‌خواندیم، در خانه کار می‌کردیم و در خانه عروسی و عزا برگزار می‌کردیم. امروز، تقریبا تمام این امور در خارج از خانه، در بیمارستان، مدرسه، اداره و تالار و مسجد انجام می‌شود. مثلا ما مراسم سوم و هفتم و چهلم عزیز از دست رفته را می‌توانیم در مسجد برگزار کنیم و مراسم عروسی را هم در تالارهای مربوطه. اما این بخش از نیازها، نیازهای شخصی افراد است. برخی نیازها هم هستند که عمومی و همه‌شمول است. مثلا مراسم راه‌پیمایی، عزاداری‌های ملی و میتینگ‌ها. اگر شهر مثل خانه است، برای این نیازها هم باید راه چاره داشته‌باشد. همیشه که نمی‌شود خیابان‌های شهر را برای این یا آن مراسم قرق کرد. از مردم نمی‌شود انتظار داشت میتینگ انتخاباتی خود را وسط خیابان برگزار کند. شهر نیاز به فضاهایی دارد که در عرف معماری به فضاهای فعالیت‌های عمومی معروف هستند. در معماری گذشته ما این فضاها درقالب تکیه‌ و میدانگاه‌های کوچک و بزرگ تعریف شده‌بود.