به یقین می‌توان گفت کتاب «روزی که اسم خود را دانستم» تنها اثر معاصر درباره یهودیان اودلاجان است که به صورت قصه‌ها و روایت‌های کوچک و از زبان هارون یشایایی به روی کاغذ آمده‌است. با خواندن این کتاب ارجمند، حال و هوای اودلاجانِ چند دهه پیش، جلو چشم‌مان می‌آید، روشن و گویا و حسی.
حال، تعدادی از فرهیختگان و دوستداران تهران، در نشستی رویارو با هارون یشایایی، می‌خواهند برداشت‌های خود از این روایت‌ها را با خالق اثر در میان بگذارند. حتما نشست پربار و دلنشینی خواهدشد.

به آهنگسازی «پارسا پزشک‌پور»
و نوازندگیِ
نرگس اسماعیلی: سنتور
دامون قاسمی: کمانچه
رضا احمدی: عـود
مسعود جلولی: تمبک
پارسا پزشک‌پور: تار

افنانستان کشور همسایه ما است. ما همسایگی افغان‌ها را بیشتر حس می‌کنیم تا همسایگی دیگر کشورها را.

چون میزبان تعداد کثیری از آن‌ها در ایران هستیم. انصافا مهمانان خوبی هم هستند. بخشی از این مهمانان را کودکان و نوجوانان افغانستانی تشکیل می‌دهند.

کودکانی که باید در میهن خود روی نیمکت کلاس درس بنشینند. در کنج‌وگوشه کشور ما در شرایطی نه چندان مطلوب کار می‌کنند و معاش خانواده‌شان را یاری می‌کنند.

شما را دعوت می‌کنیم به اجرای «موسیقی کلاسیک ایرانی، بداهه‌نوازیِ تار و تمبک» به نوازندگی تورج زادپور و ایرج طباطبایی در هشتمین هم‌نشینی از مجموعۀ «آهنگ پیوستن» که جمعه، ۱۱ خرداد، ساعت ۴ تا ۶ در خانۀ اردیبهشتِ اودلاجان برگزار می‌شود.­

علی نصیر یکی از مهم‌ترین نقاشان نوگرای ایران است.
تابلوهای او در نمایشگاه‌های ملی و بین‌المللی به نمایش داده شده. نکته مهم در زندگی هنری این هنرمند آن است که وجه جهانی و بین‌المللی او بیش از وجه ملی و داخلی است. او سال‌هاست که در دانشگاه‌ها و موسسات آموزشی آلمان استاد آموزش نقاشی است و در عین حال پلی است بین نقاشان ایران و اروپا. به همت و کوشش او تابلوهای نقاشان نوگرای ایران بر دیوارهای یکی از معتبرترین گالری‌های برلین رفت و مورد استقبال قرار گرفت.
امیر سقراطی، که خود نقاش است، مصاحبه بلندی با این هنرمند پیشرو دارد که به صورت کتاب منتشر شده‌است. مستندی هم به نام «علی نصیر بدون عنوان» توسط سیاوش عیدانی و هاله قربانی ساخته‌شده که شناخت ما را نسبت به این هنرمند آسان‌تر می‌کنند.

در هفدهمین «عصر ششم» خانه اردیبهشت اودلاجان، با حضور علی نصیر و کارگردان مستند، این فیلم را می‌بینیم و با حضور امیر سقراطی به رونمایی کتاب «علی نصیر در گفتگو با امیر سقراطی» می‌پردازیم.

نشست‌های اودلاجان‌شناسی «خانه اردیبهشت اودلاجان» کم‌کم به سمت تدقیق داده‌های تاریخی معاصر محله نزدیک می‌شود.
در آخرین نشست، حافظه تاریخی محله درباره صنوف و حرف پامنار و سرچشمه را مرور کردیم و نشانه‌های مهم و موثری درباره زندگی اهالی در نیمه اول سده گذشته خورشیدی را از زبان سالداران فرهیخته محله شنیدیم. از صنف عصاران باخیر شدیم، از بنگاه‌های شادمانی تصاویری را مرور کردیم و برخی خانه‌های مهم و متعلق به چهره‌های سرشناس را شناختیم.
در نهمین نشست، این روند را ادامه خواهیم داد. این بار خواهیم کوشید مکان خانه‌های سرشناسان دولتی دوران پهلوی را روی نقشه محله نشان کنیم. خانه پدری امیرعباس هویدا، خانه تیمسار آزموده، خانه کی‌استوان و . . . .

بنا به برخی روایت‌ها و باورها، سنتور کامل‌ترین ساز ایرانی است. هرچند این حکم ممکن است مورد وفاق عموم نباشد، ولی واقعیت این است که سنتور از دو جهت بسیار شاخص است. نخست این‌که اصالت کامل ایرانی دارد و میدان نفوذ در اقالیم همسایه پیدا کرده. دوم این‌که گاه جور یک ارکستر را به تنهایی می‌کشد. این ساز ایرانی در چین و اروپا و هند با اسم‌های متفاوت رسوخ کرده و تبدیل به یک ساز جهانی با اصالت ایرانی شده‌است.

در هفتمین شب موسیقی خانه اردیبهشت اودلاجان که در مجموعه برنامه‌های گروه موسیقایی «آنسو» برگزار می‌شود، استاد فرشید خلیلی‌فر، آهنگساز، نوازنده و مدرس سنتور، قطعاتی را خواهدنواخت.