افنانستان کشور همسایه ما است. ما همسایگی افغان‌ها را بیشتر حس می‌کنیم تا همسایگی دیگر کشورها را.

چون میزبان تعداد کثیری از آن‌ها در ایران هستیم. انصافا مهمانان خوبی هم هستند. بخشی از این مهمانان را کودکان و نوجوانان افغانستانی تشکیل می‌دهند.

کودکانی که باید در میهن خود روی نیمکت کلاس درس بنشینند. در کنج‌وگوشه کشور ما در شرایطی نه چندان مطلوب کار می‌کنند و معاش خانواده‌شان را یاری می‌کنند.

علی نصیر یکی از مهم‌ترین نقاشان نوگرای ایران است.
تابلوهای او در نمایشگاه‌های ملی و بین‌المللی به نمایش داده شده. نکته مهم در زندگی هنری این هنرمند آن است که وجه جهانی و بین‌المللی او بیش از وجه ملی و داخلی است. او سال‌هاست که در دانشگاه‌ها و موسسات آموزشی آلمان استاد آموزش نقاشی است و در عین حال پلی است بین نقاشان ایران و اروپا. به همت و کوشش او تابلوهای نقاشان نوگرای ایران بر دیوارهای یکی از معتبرترین گالری‌های برلین رفت و مورد استقبال قرار گرفت.
امیر سقراطی، که خود نقاش است، مصاحبه بلندی با این هنرمند پیشرو دارد که به صورت کتاب منتشر شده‌است. مستندی هم به نام «علی نصیر بدون عنوان» توسط سیاوش عیدانی و هاله قربانی ساخته‌شده که شناخت ما را نسبت به این هنرمند آسان‌تر می‌کنند.

در هفدهمین «عصر ششم» خانه اردیبهشت اودلاجان، با حضور علی نصیر و کارگردان مستند، این فیلم را می‌بینیم و با حضور امیر سقراطی به رونمایی کتاب «علی نصیر در گفتگو با امیر سقراطی» می‌پردازیم.

نشست‌های اودلاجان‌شناسی «خانه اردیبهشت اودلاجان» کم‌کم به سمت تدقیق داده‌های تاریخی معاصر محله نزدیک می‌شود.
در آخرین نشست، حافظه تاریخی محله درباره صنوف و حرف پامنار و سرچشمه را مرور کردیم و نشانه‌های مهم و موثری درباره زندگی اهالی در نیمه اول سده گذشته خورشیدی را از زبان سالداران فرهیخته محله شنیدیم. از صنف عصاران باخیر شدیم، از بنگاه‌های شادمانی تصاویری را مرور کردیم و برخی خانه‌های مهم و متعلق به چهره‌های سرشناس را شناختیم.
در نهمین نشست، این روند را ادامه خواهیم داد. این بار خواهیم کوشید مکان خانه‌های سرشناسان دولتی دوران پهلوی را روی نقشه محله نشان کنیم. خانه پدری امیرعباس هویدا، خانه تیمسار آزموده، خانه کی‌استوان و . . . .

سال‌های چهل شمسی سده گذشته، به نوعی، سال‌های آبستن حوادث بود. پس از اتفاقات دو دهه گذشته، کم‌کم جرقه‌هایی در حوره فعالیت‌های فرهنگی و هنری زده می‌شدند. جرقه‌هایی که در دهه بعد بستر شکوفایی هنر و فرهنگ کشور شدند. در نیمه اول سال‌های پنجاه خورشیدی، جریان‌های نوین شعری، ادبی، هنرهای تجسمی و تزیینی در این آب و خاک شکل گرفتند که بذرشان در نیمه دوم سال‌های چهل نشانده شده‌بود. به همین خاطر در این سال‌ها هم در حوزه سینما و تئاتر شاهد جریان نوین و مترقی بودیم، هم در حوزه نقاشی، مجسمه‌سازی و گرافیک. خانه اردیبهشت اودلاجان، پس از نمایش چهارگانه علی نایینی با موضوع نقاشان مدرن و مترقی ایرانِ آن سال‌ها، چهار هنرمند دیگر از این حوزه را هم معرفی می‌کند: جلیل ضیاپور، منوچهر صفرزاده، بهمن محصص و مرتضی ممیز. دو اثر اول یادگار زنده‌یاد هوشنگ آزادی‌ور است، سومی از احمد فاروقی قاجار و چهارمی ساخته مصطفی رزاق کریمی.

تاکنون «شناخت دقیق گذشته محله و علل افول آن» هدف اصلی این نشست‌ها و مطالعه بوده و احتمالا تا آخر هم خواهدبود. اما، صرف شناخت گذشته و علل افول محله مشکلی را حل نمی‌کند. باید به فکر آینده بود. بر این اساس، مساله اصلی آن است که چگونه محله می‌تواند ارج و قرب گذشته را بازیابد و تبدیل به عضو موثری در بافت شهری پایتخت شود.

تردیدی نیست که هنرهای ملی و بومی این سرزمین، برای اکثریت مردم جذاب و خوشایند است. تردیدی نیست که این هنرها بازتاب فرهنگ عمیق و دیرین این سرزمین هستند. و تردیدی نیست که گسترش و رواج این هنرها، بستری است برای مودت و محبت بین مردم این کشور نازنین.
از سوی دیگر، سلیقه و ذوق زیبایی‌شناسی، اصلا، امری راکد و ازلی نیست. تا حد زیادی تابع زمان و تغییرات روش زندگی مردمان است. تصویری که صدسال پیش زیبا می‌نمود، ممکن است امروز زیبا به نظر نیاید.
پس چگونه می‌توان از زیبایی‌های هنرهای ملی و بومی لذت برد بی‌آن‌که نیازها و سلایق جهان مدرن فراموش شوند؟ امروز، هنرمند آن کسی است که زیبایی‌های دیرین را به زبان و الگوی امروز ترجمه کند و آثاری بیافریند که در اوج زیبایی هستند و ریشه در تاریخ و فرهنگ کشور دارند.
برگردان امروزی هنر سوزن‌دوزی دختران ترکمن را در نمایشگاه دست‌آفریده‌های این عزیزان ببینیم و لذت ببریم.