سلام

در چند روز گذشته مراسم شب یلدا در تمام کشور برگزار شد. تقریبا، همه مردم در آن شرکت کردند. فارغ از دین و آیین و مرام. آن‌که عرق ملی خود را وثیقه این مراسم کرده‌بود، همراه با آنانی که صله رحم و آیین دینی را منشا و موجب تداوم این جشن می‌دانستند، هرکدام به روش خود، این روز و شب را جشن گرفتند. بعضی‌ها در رستوران‌ها و کافه‌ها رفتند برخی دیگر به منزل اقوام و دوستان. این امر یک علامت بزرگ برای مدیران کشور دارد: اسباب جمعی‌زندگی کردن و جمعی لذت بردن از زندگی در میان ایرانیان رسمی دیرینه است. باید پذیرفت آن‌چه که تمام مردم ایران را در یلدا و یلداها دور یک سفره می‌نشاند، تاریخ غنی و پر از رمزوراز این مملکت است. در این روزها متوجه شدیم، کلیمی و نصارا همان‌قدر شور برگزاری این جشن را دارد که سنی و شیعه و صابئی. نخ تسبیح مودت و اتحاد این مردم، بخواهیم یا نه، ایران است و ایرانی. چه نعمتی بالاتر از این که مردم به داشته‌های تاریخی و ملی خود وفادار باشند و آن را وجه‌الضمان رفاقت و مودت بین خود قرار دهند. بنابراین، نکوداشت چنین جشن‌هایی نکوداشت ارتباط و مناسبات بین مردم است.

هیچ تردیدی نیست مردم با جشن و سرور بهتر باهم می‌جوشند تا با نفرت و سوگ. جشن و سرور تاثیر ماندگار در شخصیت و رفتار آدمی دارد. هیچ‌کس دوست ندارد وقتی به خویش و آشنایی می‌رسد از مصیبت‌ها و تلخکامی‌ها بگوید (مگر این‌که از نظر فکری و روانی مشکل داشته‌باشد).

مردم دوست دارند حرف‌های شادی‌آور از طرف مقابل خود بشنوند. چه دلیل دارد غم‌های خود را با دیگران شریک شویم؟ با غمگین‌کردن طرف مقابل چه چیزی عاید ما می‌کند؟ جز این‌که طرف مقابل ما دیگر رغبتی برای هم‌کلامی با ما نشان ندهد! پس حتما می‌توان، در مقیاس یک کشور و جامعه، جشن‌ها را وسیله دوستی و رفاقت مردم قرار دهیم. این امر به نفع همه مردم، از جمله مدیران کشور است. همه می‌دانند جامعه غمگین و افسرده، بالاخره روزی می‌ترکد و ارکان جامعه را به هم می‌ریزد. برای اجتناب از سیاسی‌شدن موضوع به مصداق‌های روشن در برخی کشورهای همسایه اشاره نمی‌کنیم. ولی این عدم اقرار موجب ابطال اصل حکم نمی‌شود. تمام جوامع عالم، از جمله ایران، حتما وقطعا، نیاز به آرامش و شادمانی دارند. در غیر این صورت دلیلی برای تلاش بیشتر ندارند و تنها هم‌وغمشان گذران عمر به هر نحو و «باری به هر جهت» خواهدبود که برای استمرار و دوام جامعه خطرناک است.

مراسمات شب یلدا در روزهای گذشته همانقدر شادی و نشاط به جامعه آورد که پیروزی فلان تیم ملی در سطح جهان یا سرآمدِ جهان شدن یک دانشمند زن ایرانی. قدر این شادمانی را بیشتر بدانیم و حتی تلاش کنیم «یلداهای جدید» به جامعه معرفی کنیم. یلداهایی برای شادابی و نشاط جامعه. ما حتما مستحق چنین نعمتی هستیم!

بهروز مرباغی
سرمقاله نشریه اردیبهشت اودلاجان شماره ۲۵۶

0
لطفا اگر نظری دارید برای ما ارسال کنیدx