سلام

آیا «با یک گل، بهار نمی‌شود؟» چرا؛ می‌شود! حتی با یک گل هم بهار می‌شود. به چند دلیل؛ از جمله به این خاطر که شکفتنِ گل، خود نشانه‌ای از بهار است. این بحث را کمی جدی‌تر باید پی بگیریم. در یک رمان ادبی، قهرمان داستان برای یک کار بازرگانی به کشوری دیگر می‌رود، پس از چند روز کار و اقامت در آن کشور، تصمیم می‌گیرد برگردد وطن، خانه و کاشانه را جمع کند و برود در آن‌کشور ساکن شود. اطرافیانش توصیه می‌کنند «چه عجله‌ای است، چندبار دیگر هم برو و کاملا آن‌جا را بشناس، بعد تصمیم بگیر». پاسخ این بازرگان خیلی جالب است: گل یا خوشبوو زیباست یا نیست لازم نیست ده بار بو کنی تا بفهمی خوشبو است. همان یک سفر کافی بود تا من عاشق این کشور شوم». درست است که این مثال کمی عامیانه به نظر می‌آید، ولی حقیقتی را در خود دارد. امروز در محله و شهر، همه دنبال آنند که تمام مخروبه‌ها به یک باره آباد و احیا شوند. حوصله ندارند شاهد احیای تک‌تک خانه‌ها باشند. مدام می‌گویند «با یک گل بهار نمی‌شود». ولی تجربه ثابت کرده اگر شما کار را درست انجام دهید، با یک گل هم بهار می‌رسد. به همین خاطر است که احیا و مرمت خانه‌های محله امر بسیار حساس و پیچیده‌ای است. نباید سرسری گرفته‌شود. نباید امر احیا را با بزک و تعمیرات اشتباه گرفت. مرمت و احیای خانه‌های محله‌های تاریخی چنان باید باشد که گروه‌های مرجع اجتماعی، از استادان دانشگاه تا تکنوکرات‌ها رغبت زندگی و کار در محله را پیدا کنند. باید احساس کنند دوباره دارند ظرف واقعی زندگی اصیل را پیدا می‌کنند.