ولی نهایتا از نگاه خودش، نخستین فیلم را می‌سازد که جریان انتقال پیکر نیمایوشیج به یوش و دفن آن در خانه‌پدری او است. می‌گوید: «رویدادی که مرا تشویق کرد اولین فیلم مستند خودم را بسازم، انتقال پیکر نیما به یوش، پس از سی‌وهشت سال بود. وقتی نیما فوت کرد، هوا و شرایط راه و تردد در یوش چنان نامناسب بود که ترجیح دادند او را در امام‌زاده عبدالله ری به‌خاک بسپارند. ولی چون وصیت کرده‌بود پیکرش در یوش دفن شود، این انتقال انجام شد.»

ظاهرا این فیلم که عنوان «دنیا خانه من است» دارد تنها مستند از این رویداد است. هرچند از تلویزیون و یکی دو خبرگزاری هم برای تهیه گزارش آمده‌بودند. این فیلم، حتما دیدن دارد چون بسیاری از کسانی که در آن رویداد و در مستند بودند، امروز دیگر نیستند.

چرا با زبان خاموش؟

برای مخاطبان جالب بود بدانند مشیری چگونه به این عنوان برای فیلمش رسیده.«موضوع فیلم درباره کسی است که درباره یک زبان خاموش کار می‌کند و نهایتا زبان آن را باز می‌کند و به حرف‌هایش گوش می‌کند. پس به خودی‌خود صحبت بر سر زبانی است‌که سده‌ها است خاموش شده و قرار است به حرف آید». اما ظاهرا این همه آن چیزی نیست که پشت نام‌گذاری فیلم باشد.

 «واقعیت آن است که خانم بدالزمان قریب از تمام روابط شخصی و عاطفی خود عبور کرد و همه عشق و عمر خویش را وقف این زبان خاموش کرد. آن هم در سکوت و خاموشی و بدون سروصدا. او خود نماد خموشی و تنهایی بود. کسی‌را در اطرافش نداشت و خودش بود و خودش». این تنهایی را مشیری به زیبایی تمام در فیلمش نشان می‌دهد. در همان ابتدای فیلم خانم قریب پشت پنجره ایستاده و منظر دوده‌ومه زده شهر را می‌نگرد و خوانشی از یک متن سغدی در زمینه تصویر شنیده می‌شود. انگار در یک دنیای تنها و رازآلودی قرار داریم که پرده‌ای سنگین چهره شهر را پوشانده. و راوی تنها است. اما امید هنوز زنده است. به ناگاه مجسمه خوش‌رنگ فردوسی از پس غبار و مه شهر نمایان می‌شود. زمینه هم شفاف و روشن است.

کارنامه درخشان

پدرام اکبری معتقد است «باید به مشیری صدها و صدها آفرین گفت که پرتره بدرالزمان قریب را ساخته. او دخترعموی دکتر قریب و نوه شمس‌العلما بود. او به دلایل مختلف خانوادگی عموما تنها بود. با تمام شور و دلبستگی که به زبان سغدی پیدا کرده‌بود در یک آپارتمان در تهران تنها زندگی می‌کرد و شاگردانی را تربیت می‌کرد». زندگی این خانم ازآن دست زندگی‌ها است که درون‌مایه درام قوی دارند. البته مشروط به این‌که کسی بتواند به درون این پیله نفوذ کند. در مستند «با زبان خاموش» چنین می‌نماید که کارگردان چندان تمایلی به نفوذ به داخل این پیله تنهایی نداشته

. به باور پدرام اکبری «او تنهایی را با دلبستگی به زبان سغدی جبران می‌کرد. زبانی که سده‌ها و شاید هزاره‌ها زبان رایج مردم آسیای میانه و شمال چین بود. ایران نیز. زبانی که درون‌مایه فکری و اندیشگی‌اش را از اوستا داشت و در درخشش اوستا هم نقش داشت.» خانم قریب توانست فرهنگ سه زبانه فارسی، سغدی، انگلیسی را تدوین و منتشر کند که تا کنون تنها منبع در ایران است. علاوه بر این کتاب ارزشمند، شاگردان زیادی که خانم قریب تربیت کرده، یادگارهای ماندگار او به شمار می‌روند.