«در فیلم مغول‌ها هجوم تلویزیون به خانه‌ها و ذهنیات مردم مطرح است که در نظر کیمیاوی مثل حمله مغول‌ها به فرهنگ ایران است و در فیلم «ایران سرای من است» سانسور حاکم بر فضای فرهنگی این سرزمین مورد اشاره کیمیاوی است.ظاهرا این دو موضوع ارتباط زیاد باهم ندارند، ولی کیمیاوی در هردو فیلم دغدغه فرهنگ ایران را دارد. هرکدام به شکلی». فرهاد ورهرام به دیگرویژگی خاص فیلم‌های کیمیاوی می‌پردازد. «کیمیاوی فیلمی می‌سازد که ظاهرا اول و آخر مشخصی ندارد. روال سینمای داستانی ندارد، ولی او این ناداستان را چنان روایت می‌کند که انسجام خاص خودش را دارد و باورپذیر است. مثل سردرآوردن قهرمان این فیلم از تونل مترو تهران، در حالی که او را وارد کانال قنات کویر کرده‌بودیم با آن فاصله».

طنز و مطائبه

فرزانه قریشی معتقد است: «کیمیاوی بی‌میل نیست همه و همه‌چیز را به طنز بکشد. در همین فیلم او را می‌بینیم که زن و شراب و شعر و شاعر را به طنز و هجو می‌کشد. او هرگز ضد زن نیست. همین‌طور ضد ادبیات و شعر کلاسیک ایران نیست ولی چنان اشعاری از بزرگ‌ترین شعرای کشور را نقل می‌کند که انگار می‌خواهد تابوشکنی کند. ما می‌دانیم و در بخش‌های دیگر فیلم شاهدیم که فردوسی در ستایش زنان حرف و شعر زیاد دارد، ولی در آن سکانس مشخص شعر ضد زن او برزبان او می‌نشیند. همین‌طور بقیه شاعران. چنین به نظر می‌رسد کیمیاوی همه شاعران را به شوخی می‌کشد. این طنز را در تصاویر تهران هم داریم و از شاعران بزرگ کشور فقط نام‌شان را بر خیابان‌ها داریم. آن هم در نقل‌های طنزآمیز، مثلا خاقانی از شمال به جنوب بسته است و امثال آن».

مخاطبی دیگر به برخی نقاط جذاب فیلم اشاره دارد. مثلا «وقتی کارمند ارشاد اسامی شاعران را می‌خواند که وارد اتاق مدیر ارشاد شوند، ردیفی بلند از نام‌ها را می‌شنویم با صفی طولانی از خود شاعران. بیننده تعجب می‌کند از این‌که این همه شاعر در این کشور داریم. یا وقتی این شاعران قدیم را می‌بینیم که در کریدور اداره ارشاد از این اتاق به آن اتاق در تردد هستند و به‌اصطلاح شده‌اند توپ فوتبال بین مدیران».

مخاطب دیگر به پلان درخت کتاب اشاره می‌کند که تداعی درختی ازباغ سنگی است. این‌بار به‌جای آن که سنگ از شاخه‌ها آویزان باشد، کتاب‌ها را آویخته‌اند.

هایده قریشی علاقمند است تاکید کند «کیمیاوی آدم فوق‌العاده باهوش، باسواد و مدیر است. او نبوغ خاصی دارد. می‌تواند از هیچ همه خلق کند. ذهن بسیارفعال و سیال دارد و کوچک‌ترین موضوع را می‌تواند به یک روایت پیچیده و در عین‌حال باورپذیر تبدیل کند».

تنوع موضوع

از نظرِ ساقی سلیمانی «کمی بعد از نمایش مغولها پرویز کیمیاوی از ایران می‌رود و بعد از مدتی طولانی برمی‌گردد و فیلم «ایران سرای من است» را می‌سازد. انگار می‌خواسته در این‌برگشت، همه حرف‌های ناگفته خود را در یک فیلم بگوید. همین امر ممکن‌است کمی  مخاطب‌را سردرگم کند، ولی کیمیاوی توانسته صغری و کبری را درست بچیند. اولا طراحی لباس‌ها بسیار دقیق و هنرمندانه است. لباس‌ها صرفا قدیمی نیستند. هریک شخصیت خاص خود را دارند. پشتوانه پژوهشی دارند. البته این دقت نیازمند صرف هزینه هم هست.» به‌باور سلیمانی «کیمیاوی فرم‌را خیلی‌خوب می‌شناسد و می‌تواند به اشکال مختلف از آن‌ها بهره بگیرد. او می‌تواند فرم‌های رایج در اروپا را بردارد و ایرانیزه کند. اومی‌تواندفرم‌های اساطیری‌ را به‌شکل ‌مدرن استفاده کند. می‌تواند به فرم‌ها مفهوم بخشد.